Welcome to Tenasserim Peninsula

Sunday, January 31, 2010

စစ္ေခြးတိုက္မွာ ဇာဂနာ့ တေန႔တာ


ဇာဂနာ
စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ အလုပ္ကလဲြလို႔ ဘာမွ လုပ္စရာမရိွတဲ့ ေနရာပါဗ်ာ။ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေန႐ံု ကလဲြလို႔ ဘာမွလုပ္စရာမရိွ။ စကားေျပာေဖာ္ မရိွ။ မိခင္ဘာသာစကားေတာင္ ေမ့သြားမွာစိုးလို႔ စမ္းၿပီးေျပာေျပာ ၾကည့္ေနရတာ။ အီအီးပါလို႔ကလည္း မေျဖာင့္၊ ႐ွဴ႐ွဴးပန္းလို႔ကလည္း အဆင္မေျပ။ ဒန္ပန္းကန္ျပားသာသာ မိလႅာခြက္ထဲ အီအီးေရာ ႐ွဴ႐ွဴးေရာ ပါလည္းပါ ပန္းလည္းပန္း လုပ္ရတာကိုး။ အီးႏွစ္တံုးေလာက္ဆို ေပါက္ၿပီး သား ရွဴရွဴးေတြက ဖင္ျပန္စင္ေနၿပီ။ ကိုယ့္႐ွဴ႐ွဴး ကိုယ္႐ြံေနလို႔ မျဖစ္ပါဖူးေလလို႔သာ သေဘာပိုက္ရပါေတာ့ တယ္။ ပါလိုက္ဦးဟ ... ပန္းလိုက္ဦးဟ။

အီအီးနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ မန္မန္က်ေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပသားခမ်။ စာထဲေပထဲမွာေတာ့ ေရာင္စံုသူ ပုန္ပဲ ၾကားဖူးတာ၊ ခုေတာ့ ေရာင္စံုထမင္းဆိုတာ ေတြ႔ေနပါၿပီ။ အမယ္ ... ဒါေတာင္ စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္ စိတ္ဆိုးလို႔ မ်ား ထမင္းလံုးနဲ႔ ေကာက္ေပါက္လိုက္ရင္ နဖူးကဲြသြားမွာ ဘာမွတ္ေနလဲ။ ကိုယ့္မွာက စားစရာဆိုလို႔ ပါးစပ္တခု ပဲ ပါတာဆိုေတာ့ ေထာင္ကေကြၽးတဲ့ ဟင္းပဲ အေကာင္းအကန္း လုပ္စားရတာပ။

စစ္ေခြးတိုက္မွာ ပိုင္ဆိုင္သမွ် ...

မနက္ ပဲဟင္းတဲ့။ ကိုယ္ေပ်ာက္ပဲ။ လူႀကီးအငိုတိတ္ေအာင္ အရိပ္အေရာင္ မျမင္ရတဲ့ ပဲဆိုမွ ပဲဟင္းပါ ခမ်။ ည ေနက်ေတာ့ တာလေပါဟင္း။ ေထာင္စည္း႐ိုးနားမွာ သန္႔ရွင္းေရးေကာင္းေနပံုရတယ္။ ဘာပင္ ဘာ႐ြက္မွန္းမ သိတဲ့ အေလ့က်ေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါရဲ႕။ ေတြ႔ရာအ႐ြက္ ထည့္လို႔သာ ခ်က္ထားတဲ့ တာလေပါနဲ႔ မၾကာေမွ်ာၿပီး ရင္ပဲ လာပေကာလို႔သာ ေရရြတ္လိုက္ပါေတာ့။ ဂြီ ဂြီ ဂြမ္ ဂြမ္ အသံေတြေပးလို႔ လုပ္သားေမာင္ ၀မ္းႏႈတ္ေဆး အ မေလး အဘေလး တသြားေလာက္ပါရဲ႕။ အိုဘယ့္ ... တာလေပါ။ ကိုယ့္မွာသာ အစားခက္ အေပါက္ခက္ အပါ ခက္ အေနခက္ေနတာ၊ ေအာင္မာ ေထာင္က်ေတြကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ဗ်ား။ ဇာဂနာတည္းခိုေနရာ စစ္ေခြးနံေဘး က ကြက္လပ္ထဲမွာ မိန္းမေဘာ္လီေဘာၿပိဳင္ပဲြနဲ႔ ေယာကၤ်ားေဘာပဲြ လာလို႔မ်ားေတာင္ က်င္းပေနေသးရဲ႕။ တ႐ႊီး ႐ႊီး တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ အာဆီယံမွာ အလံမလႊင့္ႏိုင္တဲ့ ျမန္မာအသင္းေတာင္ မ်က္ရည္ဘူးသီးေလာက္ က်သြား ေလာက္ပါရဲ႕။ ေမွာင္တဲ့အထိ ကန္ေနလိုက္ၾကတာ။

ေအာ္ .. သူတို႔ေတြခမ်ာလည္း ဒီလိုမွမေနရင္ ဘယ္လိုေနၾကမလဲ၊ ထိုင္ငိုေနလို႔မွ ေထာင္က လြတ္မွာမဟုတ္ဘဲ လို႔ေတြးၿပီး ျမန္မာ့အသံကလႊင့္တဲ့ ေဘာပဲြလို အသံသာ နားေထာင္ၿပီး တေနကုန္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ကိုင္း .. ေန၀င္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တပ္ေထာင္ထာ ျခင္ထု အင္အားစုလို႔လာျပန္ေတာ့ တို႔တာ၀န္အေရးရယ္ေၾကာင့္ ျခင္ႏိွမ္ႏွင္း ေရးလုပ္ငန္း စလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ လိုက္သတ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ပုဆိုးနဲ႔ ခါထုတ္ရတာေပါ့။ မ႐ိုေသ့စကား အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဇာဂနာ ဖင္တုန္းလံုးေလးနဲ႔ခမ်။ ဟီဟိ .. ခ်စ္စရာေလး။ ဒီလိုခါထုတ္မွ မကိုက္ရတဲ့ ျခင္ေတြ ခမ်ာ တေျဖးေျဖး တပ္ကဲြသြားၿပီး ည (၁၁) နာရီေလာက္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါေလေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဇာဂနာ့ တ ေန႔တာဟာ ၿပီးဆံုးခဲ့ရပါတယ္။ သူမ်ားတကာ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ျပန္လည္း မအိပ္ႏိုင္ နံရံမွီၿပီး လုပ္စရာမရိွ ေရပဲ ေသာက္လို႔ ျခင္တပ္ႀကီး မေပ်ာက္မခ်င္း ထိုင္လို႔သာ ေစာင့္ေနရပါေတာ့တယ္။

အျပည္႕အစုံသို႔...

ေရေႏြးနဲ႔ဖား ဇာဂနာ


ၾကားေပါက္ေလးတခု ေတြးမိတာေလး ေရးပါရေစ။ က်ေနာ္တို႔ ေဆးေက်ာင္း ေရာက္ခါစက ဖားခဲြရပါတယ္။ ဦးထြန္းေမာင္ဆိုတဲ့ ကုလားႀကီးဆီကေန ဖား အရွင္ (၃) ေကာင္ကို တရာနဲ႔ ၀ယ္ရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဖားေတြကို ပံုမပ်က္ ေအာင္ ကြၽက္ကြၽက္ဆူေနတဲ့ ေရေႏြးအိုးထဲ ထည့္ၿပီး သတ္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ တို႔က ဘာသိမလဲ။ ဖားေတြကို ေရေႏြးအိုးႀကီးထဲ ပစ္ထဲ့လိုက္တာ ကိုယ္ေတာ္ ေခ်ာေတြက ဆတ္ကနဲ ေရေႏြးကို ေျခေထာက္နဲ႔ တခ်က္ပဲထိၿပီး ခုန္ထြက္ သြားလိုက္တာ (၃) ေကာင္လံုး လြတ္သြားေရာ။

ကုလားႀကီးက ရီသေလ့။ ဒီလိုသတ္ရတယ္ကြတဲ့ ဆိုၿပီး ေရေအးေတြ ထည့္ ၿပီး ဖားကို ေရေအးဇလံုထဲ ထည့္လိုက္တာ ေ႐ႊဖားေလးေတြက ေရေအးကန္ထဲ ေပ်ာ္လို႔ ကူးခတ္ေနလိုက္တာ။ ဒီမွာတင္ ကုလားႀကီးက အပူခ်ိန္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း တရစ္ခ်င္း တိုးလာလိုက္တာ (၅) ဒီဂရီေလာက္ တိုးေတာ့ လည္း ဖားေလးမ်ား ကူးခတ္ဆဲ ေနာက္ထပ္ (၅) ဒီဂရီ ထပ္တိုးလည္း သေကာင့္ဖားေတြက ေနသာေသးတယ္ ဆိုၿပီး ကူးခတ္ဆဲပဲ။ အပူခ်ိန္ (၆၀) ဒီဂရီေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ ဖားေတြ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ (၈၀) ဒီဂရီ ေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ အားလံုး ဂန္႔ ဂန္႔ ဂန္႔ ဂန္႔။

က်ေနာ္တို႔လည္း ခုေတာ့ ဒီ၀ဋ္ေတြလည္ပါၿပီ။ တရစ္ခ်င္း တရစ္ခ်င္း က်ပ္လာၿပီ။ ငါတုိ႔ေတာ့ ေနလို႔ရေသး တယ္ ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူးဆိုၿပီး ဆက္ၿပီးကူးမွာလား။ ခုန္ထြက္မွာလား။ အပူခ်ိန္ျမႇင့္ေနတဲ့ လက္ကို ေျပးကိုက္ ၾကမလား။ မ်က္ႏွာကို ခုန္အုပ္ၾကမလား။ တခုခုေတာ့ ဆံုးျဖတ္ရေတာ့မွာပဲ။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္လည္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရေတာ့မယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေရေႏြးအိုးထဲ ေသရတာ သိပ္မတန္လွေပဘူး။

အျပည္႕အစုံသို႔...

ျပည္သူ႔အခ်စ္ေတာ္ ႏိုင္ငံေက်ာ္ လူရႊင္ေတာ္ ဇာဂနာ၏ (၄၉) ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔အ မွတ္တရ (ဦးၫြတ္ဂုဏ္ျပဳျခင္း အစီအစဥ္)


ပုရြက္ဆိတ္နဲ႔ ပ႐ုတ္ဆီ
ဇာဂနာ
အၿငိမ့္ခန္းေရးေနရင္းက သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ေတြ လိုက္ဖတ္ရင္း သတိရမိတာေလးရိွလို႔ ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္လာပါ တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၈ ေအာက္တုိဘာလမွာ အဖမ္းခံခဲ့ရတုန္းကေပါ့။ေထာင္ထဲမွာ အခန္းေဖာ္လည္းမရိွ၊ အျပင္လည္း မထြက္ရ၊ လူစကား ေမ့သြားမွာစိုးလို႔ အခန္းထဲေရာက္လာတဲ့ ႂကြက္ေတြ၊ ပိုးဟပ္ေတြ၊ အိမ္ေျမႇာင္ ေတြ၊ ပုရြက္ဆိတ္ေတြနဲ႔ စကားလိုက္ေျပာေနရတာ။သူတို႔က ျပန္မေျပာေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ဇြတ္ လိုက္ေျပာ ေနရတာ။


တေျဖးေျဖးေနရင္းနဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္မရေတာ့ဘူး။ ၾကည့္ရစရာလည္း တစက္မွ မရိွဘူး။ စဥ္းစားေလ၊ ဘယ့္နဲ႔ .. ကိုယ့္မွာ စားစရာ ရွားပါးရတဲ့အထဲ ငါးေျခာက္ဖတ္ေလးတဖတ္ေလာက္ သိမ္းထားတာ ဒီပုရြက္ဆိတ္ေတြက ၀ိုင္းခဲၾကတယ္ေလ။ ေထာင္ကေပးတဲ့ ၾကက္သားဖတ္ေလး မနက္စာ ညေနစာ တ၀က္စီ ခဲြထားတာ၊ ေန႔လည္အိပ္ေနတုန္း ဒီအေကာင္ေတြက ၀ိုင္းအံုၿပီး သမၾကျပန္ပါေရာ။ ဒီေတာ့ ၾကည့္မရတာ အ ဆန္းလားဗ်ာ။ သင္းတို႔ကို ႏိွမ္ႏွင္းမွ ရမယ္ေပါ့။

ဒါနဲ႔ အဆင္သင့္ရိွေနတဲ့ ပ႐ုတ္ဆီနဲ႔ အဲဒီပုရြက္ဆိတ္ေတြကို စည္း၀ိုင္းထားလိုက္တာ၊ အဲဒီေကာင္ေတြ ပထမ ေတာ့ ငါးေျခာက္ဖတ္ မဲေနရာကေန ၿပီးလို႔ လွည့္ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့မွ ပ႐ုတ္ဆီေတြ႔ၿပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္၊ အထဲ မွာတင္ ပတ္ေျပးေနေတာ့တာ၊ ပ႐ုတ္ဆီစည္း၀ိုင္းထဲက ထြက္ဖို႔ကို မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး အခ်င္းခ်င္း ျပန္ကိုက္ရင္းနဲ႔ အကုန္လံုး အမႈန္႔ေလးေတြ ျဖစ္သြားပါေလေရာဗ်ာ။ တရက္လည္းမဟုတ္ ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ စမ္းသပ္ခဲ့တာ အႀကိမ္တိုင္းအခါတိုင္း ပုရြက္ဆိတ္ေတြဟာ ပ႐ုတ္ဆီစက္၀ိုင္း ထဲက ထြက္ဖို႔တခါမွ မစဥ္းစားဘဲ အခ်င္းခ်င္းကိုက္ရင္း အမႈန္႔ဘ၀နဲ႔ပဲ ဇာတ္သိမ္းသြားခဲ့တာပါပဲ။

အဲဒါကို အမ်ားလည္း စဥ္းစားႏိုင္ေအာင္လို႔ တင္ျပလိုက္ရတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ခု ပ႐ုတ္ဆီ အ၀ိုင္းခံေနရ တာပါ။ သတိျပဳမိရင္ ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။

အျပည္႕အစုံသို႔...

Monday, January 18, 2010

အေမ မသိေသးေသာ အေၾကာင္းမ်ား http://thisandthat81.blogspot.com/


မဂၢဇင္း ကာတြန္းတစ္ခုထဲမွာ ဒီလိုဖတ္ဖူးပါတယ္။ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ ေစ်းက အၿပန္လမ္းမွာေတြ႕ေတာ့ တစ္ေယာက္ကေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေၿပာေနတာ။

‘ကၽြန္မအမ်ိဳးသားက ႏိုင္ငံၿခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာေလ။ သားက လည္း ႏိုင္ငံၿခားမွာပဲ။ သမီးကေတာ့ အဲဒီမွာ ပဲေက်ာင္းတက္ေနေလရဲ႕’
‘ဟင္ ဒါဆိုရွင္က ဘာလို႕ လိုက္မသြားတာလဲ’
‘အဟင္း ကၽြန္မကႀကြားၿခင္လို႕ ေနခဲ့တာေလ’ တဲ့။

အဲဒီ ကာတြန္းေလးက အေမေၿပာၿပတာပါ။ အေမကေတာ့ ဟုတ္မွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အေမမသိေသးတာ ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။

‘ဟုတ္တယ္ ႏိုင္ငံၿခားမွာ လမ္းေတြတအား ေကာင္းတာတဲ့။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးလည္း သန္႕ရွင္းေနတာပဲတဲ့။ လွ်ပ္စစ္ မီးဆိုတာေတာ့ ေၿပာစရာကို မရွိဘူးတဲ့’

အေမကေတာ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ေတြ႕တိုင္း အဲလိုေၿပာေလရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အေမေၿပာေၿပာေနတဲ့ ႏိုင္ငံၿခားမွာ တစ္အား ေကာင္းေနတာတဲ့ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္မခံဘူးအေမ။ တစ္ကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံၿခားက တစ္အားေကာင္းဒါမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါေတြက ပံုမွန္ပဲ။ ကတၱရာလမ္း ခ်ိင့္ခြက္မရွိတာ ကို တကားေကာင္းတယ္ လို႕ ေၿပာလို႕ရမလား။ လမ္းေဘးေတြမွာ အမိႈက္မရွိတာေရာ တအားေကာင္းေနတာလား။ လွ်ပ္စစ္မီး ခလုတ္ဖြင့္ လိုက္တိုင္း ရွိေနတာကေရာ။ Bus ကားေတြ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေတြ အခ်ိန္မွန္ေနတာကေရာ အထူး အဆန္းလားပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒါကို အရမ္းေကာင္းေနတယ္လို႕ မယူဆဘူး အေမ။ ဒါေတြက ပံုမွန္ေလ။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက ပံုမမွန္ၿဖစ္ေနတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံၿခား တစ္အား ေကာင္းေနတယ္လို႕ ေၿပာရင္ သိပ္ဘ၀င္ မက်ဘူး အေမ။ ႏိုင္ငံၿခားက ပံုမွန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက ပံုမမွန္။

သူတို႕ဆီမွာ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းတိုးတက္မႈ႕ကေတာ့ ထိပ္ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီမွာ အရမ္းေပ်ာ္ေနၿပီ။ သူတို႕ နဲ႕ တစ္သားထဲက်ေနၿပီ။ အင္တာေနရွင္နယ္ စတန္းဒက္ ၿဖစ္ေနၿပီလို႕ အေမထင္ရင္ေတာ့ အေမ မွားသြား ၿပီ အေမေရ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ ေကာင္က အေမ့အိမ္ကို ၿပန္လာဖို႕ပဲ အၿမဲေတြးေနတဲ့သူေလ။ မလာနဲ႕ ဒီမွာ ေနပူ၊ ဖုန္ထူ၊ ၿခင္ကိုက္၊ မီးပ်က္ လို႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေၿပာပါနဲ႕ အေမ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲယားကြန္းခန္း ကိုမုန္းလို႕ ေနေရာင္ၿခည္ေလး လိုခ်င္ေနတဲ့သူ၊ ေလအေ၀့မွာ ဖုန္နံ႕ေလးရွဴေနရတာကို air fresher နံ႕ထက္ပို ႀကိဳက္တဲ့သူ၊ အေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ၿပီး ယက္ေတာင္ေလးနဲ႕ ၿခင္ရိုက္ၿပီး စကားေၿပာရတာကို ပို သေဘာက်ေနတဲ့ သူဆိုတာ အေမမသိပါဘူးေလ။

တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေၿပာၾကတယ္။ ႏိုင္ငံၿခားမွာက အရည္အခ်င္းရွိဖို႕ပဲ အရည္အခ်င္းရွိရင္ အားလံုးတန္းတူပဲတဲ့။ အခုကမာၻႀကီးက Globalization ၿဖစ္ေနၿပီတဲ့။ ေနရာေဒသေလးတစ္ခုကို စြဲလမ္းေနလို႕ မၿဖစ္ဘူးတဲ့။ ေရၾကည္ ရာၿမက္ႏုရာမွာ တိုးတက္ေအာင္ေနရမွာပဲတဲ့။ တစ္ခုေတာ့ ေမးပါရေစ။ ကမာၻႀကီးက တစ္ကယ့္ကို ကမာၻ႕ရြာႀကီး ၿဖစ္ေနၿပီလား။ လူမ်ိဳးေရး ခြဲၿခားမႈ႕ေတြ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းကို ေသခ်ာေၿဖၾကည့္ပါ။ အေမေရ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ကမာၻႀကီးက နည္းပညာတစ္ခုကလြဲလို႕ ဘယ္ေနရာမွ တကယ္ Globalize မၿဖစ္သးဘူးလို႕ ထင္တယ္ အေမ။ ကၽြန္ေတာတို႕လို ႏိုင္ငံက လာတဲ့သူေတြကို ရုပ္၀တၳဳပစၥည္း တိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက သူေတြက (လူမ်ားစုပါ။ လူအားလံုးကို မဆိုလိုပါ) ဘယ္လိုၿမင္တယ္ဆိုတာ့ အေမမသိေသးပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေတြထားလိုက္ပါေတာ့။ အေသးစိတ္ေတြ ေၿပာၿပေနရင္ အေမစိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေနမွာ။

တစ္ခါတစ္ေလၾကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စက္ရုပ္တစ္ခုလိုထင္လာမိတယ္။ အလုပ္လုပ္ေနတာ တစ္ကယ္ကို ထမင္းစားဖို႕အတြက္လိုၿဖစ္ေနလို႕ အေမ။ အရင္တုန္းက အေမ့အိမ္မွာ ေနရင္းအလုပ္လုပ္ရတာကု အဓိပၸာယ္ ေလးတစ္ခုခု ရွိေနသလိုပဲ အေမ။ အခုေတာ့ ဘာမွ အဓိပၸယ္ မရွိသလိုပဲ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ လုပ္တာကမွ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကိုယ့္ေမြးရပ္ေၿမအတြက္ ဟုတ္ဟုုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ တစ္ခုခုေတာ့ အက်ိဳးရွိဦးမယ္ အေမ။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုလူမ်ိဳးေရး အၿမင္က်ဥ္းတယ္လို႕ ေၿပာရင္းလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံပါမယ္ဗ်ာ။ အဲေလာက္ ႏိုင္ငံနဲ႕ လူမ်ိဳးကို ခ်စ္ေနရင္ ဘာလို႕ထြက္လာေသးလဲကြာကို အၿပစ္တင္မေစာပါနဲ႕။ လူ႕ဘ၀မွာ လူတန္းေစ့ ေလးေတာ့ ေနခ်င္တယ္ေလ။ အင္း ခက္တာက အခုလိုေနႏိုင္စားႏိုင္ေအာင္ အေမ့အိမ္က မွာ ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မရွာႏိုင္ဘူး အေမေရ။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ညံ့လြန္းလို႕ပဲလား။ ေရၾကည္ရာ ၿမက္ႏုရာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ ေရေတြေနာက္ေနလို႕လား။ ၿမက္ေတြကေၿခာက္ေနလို႕လား။ ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစား တတ္ဘူးအေမေရ။
အေမမသိေသးတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္ဗ်ာ။

ဥပမာ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ႏိုးစက္သံက ဘယ္ေလာက္မုန္းစရာေကာင္းတယ္ ဆိုတာ အေမခံစားဖူးမွ သိလိမ့္မယ္ အေမ။ အေမတို႕ဆီမွာ လူေတြ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာကိုင္ေနတဲ့ ဟန္းဖုန္းဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ႏြားခေလာက္ တစ္လံုးနဲ႕ ဘာမွ မထူးဆိုတာ အေမ မသိပါဘူး အေမ။ ဒီမွာ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းအရ အမ်ားႀကီးေကာင္းတယ္ ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မၿငင္းပါဘူးအေမ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ေၿပာဖူးသလိုေပါ့။

‘ငွက္ေလွာင္အိမ္ႀကီးကုိပဲ ေဆးသုတ္ၿပီး အထဲက ငွက္ကေလးကို အစာမေကၽြးရင္ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိမွလဲ’ တဲ့။

ဒီမွာေတာ့ ေရႊပိန္းခ်ေလွာင္အိမ္ႀကီးေတြ ထဲက ပိန္လွီေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ခဲ့ရလို႕ အဲလိုေတာ့ မၿဖစ္ခ်င္ဘူးအေမေရ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္ အေမ့အိမ္ကို ၿပန္လာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတာ။ အေမေရ။ ငါ့သားက ႏိုင္ငံၿခားမွာ အရမ္းအဆင္ေၿပေနတာလို႕ မႀကြားပါနဲ႕ေတာ့ ဗ်ာ။ ငါ့သားက အေမ့အိမ္ကို တအားခင္တြယ္တာ လို႕ပဲ ၾကြားလိုက္စမ္းပါ။

အေၿခအေန တစ္ခုေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ၿပန္လာမွာပါအေမ။ ဘာအေၿခအေနလဲလို႕ ေတာ့ မေမးပါနဲ႕ အေမ။ အေၿခအေနတစ္ခုေပါ့။…....

မိုးတိမ္ညိဳ
ဒီဇင္ဘာ ၂

အျပည္႕အစုံသို႔...