ကြ်ႏု္ပ္သည္ ခါးၾကားတြင္ ညႇပ္လာခဲ့ေသာ သားေရပိုက္ဆံအိတ္ကေလးကို ဟန္ပါပါထုတ္ျပီးသကာလ ဆင္႐ုပ္ပါသည့္ ငါးေထာင္တန္အသစ္စက္စက္ကို ထုတ္ေပးလိုက္၏။
ညႇက္စိသည္ ေခတ္၏ သ႐ုပ္ကို ထင္ဟပ္ေစေသာ အနာဂတ္ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ျဖစ္ေပသည္မဟုတ္ေလာ။ ညႇက္စိသည္ လူငယ့္ဘာဝ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းတြင္ တံုကင္းေပၚမွ စြန္႔သြားေသာ မစင္တုံးကဲ့သို႔ ေမ်ာေနေသာ အားကိုးဖြယ္ အလားအလာရွိသည့္ လူငယ္တဦး မဟုတ္ေလာ။
ကြ်ႏ္ုပ္ ကိုေပသီးတို႔ငယ္စဥ္တုန္းကလည္း ပိုလီယိုေဝဒနာရွင္ ဓါတ္လိုက္သလို က,လိုက္မွ လူရာဝင္သည္၊ အရသာရွိသည္၊ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္သည္ဟု ခံစားကာ အုန္းသီးကက္ဆက္ဟု ေခၚေသာ ကက္ဆက္ကို ဘက္ထရီအိုးခ်ိတ္၍ ေစ်းေထာင့္ ဗာဒံပင္ေအာက္တြင္ အကျပိဳင္ခဲ့ၾကသည္မွာ အေမာမဟုတ္ပါေလာ။
ညႇက္စိသည္ကား လိုအပ္ေသာ ေငြအသျပာ ရရွိျပီးသည္နွင့္ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ လာဘ္လာဘမ်ား ရႊင္ေနေသာ ပုလိပ္စခန္းမွဴးတေယာက္၏ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ဆူညံပူညံ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ျပံဳးျဖဲျဖဲ တေရြ႕ေရြ႕ကြတကြတ ထြက္ခြာသြားေတာ့၏။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ညာဘက္ဝိုင္းတြင္ထိုင္ေနေသာအုပ္မွ ရခိုင္ျပည္မွ ေျပာင္းလာသည့္ ေက်ာင္းဆရာသည္ ခ်ဲဒိုင္တေယာက္ႏွင့္ စကားလက္စသတ္ျပီးေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ဝိုင္းဖက္သို႔ ကူးလာ၏။
ထိုေက်ာင္းဆရာကား ကြ်ႏ္ုပ္ ကိုေပသီးေလာက္ မေတာ္ေသာ္လည္း ေနရာတကာ သူသိသူတတ္အားၾကီး လုပ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ ကိုေပသီးက မိမိ၏ ခန္႔ညားေသာ ေက်ာက္ေက်ာေရပက္ထားသည္ႏွင့္တူသည့္ ဥပဓိ႐ုပ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးတည္လိုက္ျပီး ေရေႏြးၾကမ္းတခြက္ ငွဲ႔လိုက္ခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းဆရာ၏ အင္တာဗ်ဴး ဆန္ဆန္ စကားဝိုင္း စတင္ပါေတာ့၏။ …
“ဒီေန႔ေတာ့ ကိုေနာက္တိုးကို စျပီးေမးရဦးမယ္ဗ်...
ဒီလိုဗ်ာ လက္ရွိ ေဆာင္းရာသီရဲ႕အေနအထားကို ဘယ္လိုသံုးသပ္ပါသလဲ”
ေနာက္တိုးက ေခြးေျခပုေပၚတြင္ တင္ပါးကို ေျပာင္းထိုင္ကာ တင္ပလႊဲဟန္ျဖင့္ ေမးစိကို ဘယ္လက္ျဖင့္ ေထာက္ျပီး မပြင့္တပြင့္ဟန္ ေဆြးေႏြးလွာသည္မွာ....
“ဒီလိုဗ် ဆရာရဲ႕ … မက္ဆိုပိုေတးမီးယားစစ္ေျမျပင္မွာတုန္းက ကဒါဖီက ဘာမွမဟုတ္ေသးဘူးဗ်။
တျပိဳင္နက္ထဲမွာ တ႐ုတ္ျပည္က ေမာ္တို႔ကလည္း ခ်န္ေကရွိတ္နဲ႔ ေပါက္စီလုပ္နည္းအေပၚမွာ သေဘာထားမတိုက္ဆိုင္လို႔ သူ႔အင္အားသူ စုေနတုန္းကာလလည္း ျဖစ္တယ္ဗ်။ အဲ..... လူ ျပိန္းစကားန ဲ့ေျပာရရရင္ေတာ့ဗ်ာ က်ဳပ္တို ့ျမိဳ႕မွာေတာ့ ခ်ဲဒိုင္ေတြရွိဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ဘာမွမရွိတာထက္စာရင္ေတာ့ တခုခုရွိေနတာ ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ ”
နိုင္ငံျခားျပန္၊ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္အေလာင္းအလ်ာ၊ အဖိႏွိပ္ခံမ်ား၏ အားကိုးရာ၊ တယ္လီဗီြးရွင္း ဆယ္လစ္ဘရစ္တီ ဆရာသမားက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွ ဓါတ္စက္သံကိုလႊမ္းသည့္ က်ယ္ေလာင္မွဳျဖင့္ ေနာက္တိုး၏ ေဆြးေႏြးခ်က္ကို ဤသို႔ေထာက္ခံလိုက္ျပန္၏။…
“အမွန္ပဲဗ်၊ ခ်ဲဒိုင္ေတြ ရွိေနသင့္တာေပါ့။ က်ဳပ္ ႏိုင္ငံျခားေရာက္တုန္းကဆို တရားဝင္ပဲ ေရဒီယိုေတြ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတြက ထီဖြင့္ရက္ကို ေၾကျငာတာပဲ။ ဥပမာဗ်ာ… အိုင္ယာလန္ကိစၥၾကည့္ပါလား။ အိုင္းရစ္ေတြဟာ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရက္ေကာင္းေကာင္းေတာ့ ေသာက္ႏိုင္ေနတာက ဘယ္သူမွ ျငင္းမရတဲ့ကိစၥပဲေလ” ဟု ျဖစ္၏။
ေက်ာင္းဆရာက ေနာက္တိုး ဆက္လက္၍ ေလလံုးေတြ လႊတ္ေတာ့မည္ကို ၾကိဳသိသည့္အလား စကားကိုျဖတ္ကာ… ‘ေဘထုတ္အေရး ေလ့လာသူ’ ကိုဟန္ေမာင္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေမးလိုက္ျပန္၏။
“ကိုဟန္ေမာင္ေရ ဆရာ့အေနနဲ႔ကေရာ အခုျဖစ္ေနတဲ့ ရာသီဥတုအေပၚမွာ ဘာေတြျဖစ္သင့္သလဲ၊ ဘာေတြလုပ္သင့္သလဲဆိုတာ နည္းနည္း ေဆြးေႏြးေပးပါခင္ဗ်”
ကိုဟန္ေမာင္သည္ ေသာက္လက္စ ေရေႏြးခြက္ကို အသာခ်လိုက္ျပီး သူ၏ ခါးပိုက္ေထာင္ထဲမွ ကြမ္းယာထုတ္ကို ထုတ္၏။ ေျဖ၏။ ပါးေစာင္သို႔ သြင္းလိုက္ျပီး တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဝါးလိုက္၏။ ဝါးေနရင္းက မ်က္ေၾကာက လိုက္သြားေသး၏။ ထုိ႔ေနာက္ ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္းျဖင့္ ေျဖလိုက္သည္မွာ....
“ ဒီလိုရွိတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို ့သိထားတဲ့အတုိင္း သမိုင္းဆိုင္ရာသခၤန္းစာေတြလည္း က်ေနာ္တို႔ျမိဳ႕သားေတြမွာ ရွိသင့္သေလာက္ရွိျပီးသားပဲ။ အေျခအေနတခုကို လက္ခံျပီး အခြင့္အေရးတခုကို ဖန္တီးယူႏိုင္ရမယ္ဗ်။ ဥပမာဗ်ာ… ကိုလိုနီေခတ္ အိႏၵိယျပည္က ဂႏၶီရဲ့အေတြးအေခၚကိုသာ က်ေနာ္တို႔က ခုခ်ိန္မွာ လက္ကိုင္ထားမယ္ဆိုရင္ ေဘထုတ္ဆိုတာ ရွိလာႏိုင္ဖို ့မခက္ေပဘူးလားဗ်။ အဲသလိုပဲ အီရတ္ကို အေမရိကန္ ဝင္တိုက္ခဲ့သလိုသာ က်ေနာ္တို႔က ေရနံဆီကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ဆီဆိုင္ကို ဝင္သိမ္းျပီဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ေမွ်ာ္မွန္းထားသလို ေဘထုတ္ေတြရမယ္လို႔ ဘယ္သူက အာမခံႏုိင္သလဲဆိုတာပဲ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္ပါတယ္” ဟု ျဖစ္ေပေတာ့၏။
“ဒါဆိုရင္ ဆရာတို႔ ေဆြးေႏြးခ်က္အရ တခုေတြးလို႔ရတာကေတာ့ ေရနံဆီဆိုင္မွာ ေဘထုတ္ေတြရွိဖို႔ မက်ိန္းေသဘူး။ ခ်ဲဒိုင္ေတြ မရွိတာထက္ ရွိေနတာကပိုေကာင္းတယ္လို႔ပဲ သံုးသပ္ရမွာေပါ့ဗ်ာ…” ဟု ေက်ာင္းဆရာက ေလသံကိုျမႇင့္ကာ စကားဝိုင္းတခုလံုးကို အတင္းအဓမၼလႊမ္းမိုးဖို႔ ၾကိဳးစားေသာအားျဖင့္ သူလိုရာသူဆြဲ နိဂုန္းခ်ဳပ္ျပန္၏။
ဤသို႔ျဖင့္ ေမးသူကလည္း ေမးလိုရာေမး၊ ေျဖသူကလည္း ေျဖလိုရာေျဖရာ၌ ဘာမွ ဆက္စပ္မရေသာ ႏိုင္ငံတကာအကုိးအကားမ်ားျဖင့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ေျဖရင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းသံတို႔က ျပန္လည္လႊမ္းမိုးသြားျပန္ေတာ့၏။ ။
အန္ေထာ္နီေပသီး
ဘြဲ႔ျဖဴ ၁၆ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၉ ေခတ္ျပိဳင္
ကမာၻ႔ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေဒသ၊ ဘယ္ႏုိင္ငံက အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြမွာမဆုိ အေရအတြက္မနည္းလွတဲ့ စိတ္ဓာတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ည့ံဖ်င္းအားနည္းခ်က္ေတြ ရွိတတ္ၾကတာ ဓမၼတာျဖစ္တယ္။ အဲဒါေတြထဲက တခုကေတာ့ အေျခအျမစ္မရွိ၊ ယုတၱိယုတၱာကင္းမဲ့၊ သမုိင္းရဲ႕ေပးထားခ်က္ေတြ၊ လက္ရွိမွာ အမွန္တကယ္တည္ရွိေနတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ကင္းလြတ္တဲ့၊က်ဳိးေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္မႈနတၳိျဖစ္တဲ့ ေကာလာဟလနဲ႔ သမၹပၸလာပဝါစာေတြအေပၚ အေျချပဳၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို တည္ေဆာက္တဲ့ ဓေလ့ျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီအျခင္းအရာမ်ဳိးဟာ ကုိယ္က်ဳိးအတၱႀကီးတဲ့ အုပ္စိုးသူေတြရဲ႕ဖိႏွိပ္မႈ အထူးျပင္းထန္နက္႐ႈိင္းတဲ့ အေျခအေနမွာ ေပၚေပါက္ေလ့ရွိတယ္။
အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြမွာလုိ႔ ေယဘုယ်ၿခဳံၿပီး ေျပာလုိက္ရေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလုိမ်ဳိး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ စတင္ေပါက္ဖြားရာနယ္ပယ္က ဖိႏွိပ္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အာ႐ုံခံစား ႏုိင္စြမ္း (Sensitivity) အျမင့္ဆုံး လူပုဂၢိဳလ္ေတြ စုေ၀းရာ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ျဖစ္တယ္။ ဖိႏွိပ္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အာ႐ုံခံစားႏုိင္စြမ္း အျမင့္ဆုံးျဖစ္မႈရဲ႕ သဘာ၀က်တဲ့ အက်ဴိးဆက္အျဖစ္ သူတုိ႔ဟာ ဖိႏွိပ္မႈကုိ တြန္းလွန္ဖယ္ရွားပစ္ႏုိင္မွ လြတ္လပ္လုံၿခဳံ ၿငိမ္းခ်မ္းတရားမွ်တတဲ့ လူမႈဘ၀ေတြ တည္ေဆာက္ႏုိင္မွာ ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ကို သေဘာေပါက္နားလည္ထားၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ အဲသလုိ နားလည္သေဘာေပါက္မႈကို အေျခခံၿပီး သူတုိ႔ဟာ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ဖယ္ရွားေရးလုပ္ငန္းကုိ မိမိတုိ႔မွာရွိတဲ့ စြမ္းအားအေလ်ာက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ လုပ္ေဆာင္ၾကတယ္။ အဲဒီလုိလုပ္ေဆာင္မႈရဲ႕ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ သူတုိ႔ဟာ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြရဲ႕ အဆင့္ဆင့္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္လာၾကတယ္။ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူလူထုႀကီးရဲ႕ တပ္ဦးေနရာကုိ ေရာက္ရွိလာၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ ကံသုံးပါးအမူအရာေတြဟာ အေရးပါလာတယ္။ ျပည္သူေတြက သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားမွန္သမွ်ကို အေရးတယူ အေလးမူၿပီး နားေထာင္လာၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ ၾသဇာဟာ လူထုၾကားမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနတယ္။
အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူလူထုရဲ႕ တပ္ဦးမွာရွိေနၾကတဲ့ အဲဒီလူေတြ (သူတုိ႔ကုိ အတုိက္အခံႏုိင္ငံေရးသမားလုိ႔ ေခၚခ်င္ေခၚ၊ ႏုိင္ငံေရးစိတ္၀င္စားတဲ့သူလုိ႔ ေခၚခ်င္ေခၚ၊ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ နီးစပ္သူလုိ႔ ေခၚခ်င္ေခၚ ႀကဳိက္သလုိေခၚပါ) ဟာ ဖိႏွိပ္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သာမန္ျပည္သူေတြထက္ပုိၿပီး ခံစားခ်က္ ထက္ျမက္စူးရွၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္ဆုိေပမယ့္ အဲဒီအဆုိက သူတုိ႔အားလုံးဟာ ဖိႏွိပ္သူေတြနဲ႔ အဖိႏိွပ္ခံေတြၾကားမွာရွိေနတဲ့ ပဋိပကၡရဲ႕သမုိင္း၊ ဖိႏွိပ္မႈကို ဆန္႔က်င္ခုခံတြန္းလွန္ရာမွာ အထိေရာက္ဆုံး
နည္းလမ္း … စတဲ့ အျခင္းအရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေျခေျချမစ္ျမစ္ ပတ္ပတ္နပ္နပ္ ႏွံ႔စပ္သိျမင္သေဘာေပါက္ နားလည္ထားၾကၿပီးသားျဖစ္တယ္လုိ႔ေတာ့ အဓိပၸာယ္မရဘူး။
ဒါေၾကာင့္လည္း အဲဒီလူေတြထဲကတခ်ဳိ႕ (မၾကာခဏဆုိသလုိပဲ အဲဒီတခ်ဳိ႕ဆုိတဲ့ ပမာဏဟာ အမ်ားစုျဖစ္ေနတတ္တာကို ေတြ႔ရေလ့ရွိတယ္။) ဟာ ဒီေဆာင္းပါးအစမွာ ဆုိခဲ့သလုိ ပကတိအရွိတရားနဲ႔ ကင္းလြတ္တဲ့ ေကာလာဟလေတြနဲ႔ ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ အက်ဳိးမဲ့အခ်ည္းႏွီးျဖစ္တဲ့ သတင္းစကားေတြအေပၚ အေျချပဳၿပီး ျပည္သူေတြအတြက္ တံလွ်ပ္လုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို တည္ေဆာက္ေပးမိတတ္ၾကတယ္။ တံလွ်ပ္ဟာ အတိတ္ဘယ္တုန္းကမွ ေရမဟုတ္ခဲ့ဖူး၊ အခုလက္ရွိ ပစၥဳပၸန္မွာလည္း ေရမဟုတ္၊ ေနာင္လာမယ့္ အနာဂတ္မွာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေရျဖစ္လာမွာ မဟုတ္သလုိ အဲဒီတံလွ်ပ္လုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာလည္း ဘယ္တုန္းကမွ အေကာင္အထည္ေပၚလာခဲ့ဖူးတာ မရွိတဲ့အတြက္ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအေပၚ ေရာေယာင္ေမွ်ာ္ကုိးခဲ့ၾကတဲ့ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြဟာ ၾကာေတာ့ ဘယ္လုိေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ဳိးမွ မထားရဲၾကေတာ့ဘဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ မႈိင္ေတြခ်ကာ အနာဂတ္ဆုိတာကုိ မယုံၾကည္ေတာ့တဲ့ အေနအထားကုိ ေရာက္ရွိသြားတတ္တယ္။ အဲဒီအေနအထားဟာ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြအတြက္ ‘တြင္းနက္ႀကီး’ ျဖစ္ၿပီး ဖိႏွိပ္သူေတြအတြက္ေတာ့ ‘ေကာင္းကင္ဘုံ’ ျဖစ္တယ္။
ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးေလာကမွာလည္း သမုိင္းတေခတ္ကုိ အဲဒီလုိအေနအထားမ်ဳိးနဲ႔ တခန္းရပ္သြားေအာင္ ဖိႏွိပ္အုပ္စုိးသူေတြက ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ၊ အစီအစဥ္ရွိရွိ စနစ္တက် ႀကဳိးပမ္းလုပ္ေဆာင္ေနခဲ့ၾကၿပီး ႏုိင္ငံေရးသမားတခ်ဳိ႕ကလည္း အဲဒီဆုိင္းခ်က္အတုိင္း သိစိတ္မဲ့ (unwittingly) လုိက္ကမိခဲ့ၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီအေနအထားကုိ ထင္ရွားေအာင္ သာဓကျပရမယ္ဆုိရင္ ျပည္တြင္းျပည္ပက အတုိက္အခံ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမားတခ်ဳိ႕ဟာ စစ္အာဏာရွင္ေခတ္တေလွ်ာက္လုံး (အထူးသျဖင့္ န၀တ၊ နအဖေခတ္) စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြ ဟုိေနရာ ဒီေနရာမွာ ေျပာၾကတဲ့စကားေတြကုိ အဟုတ္ႀကီးထင္ အတိတ္နိမိတ္ေကာက္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တည္ေဆာက္ေလ့ရွိၾကတဲ့ကိစၥပဲ။
အထူးသျဖင့္ အဲဒီႏုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြမွာ နအဖအႀကီးအကဲ ဗုိလ္သန္းေရႊေျပာဆုိတဲ့ မိန္႔ခြန္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ေပးပုိ႔တဲ့ သ၀ဏ္လႊာထဲမွာပါတတ္တဲ့ (သူတုိ႔အထင္) ထူးထူးျခားျခား စကားလုံးအသုံးအႏႈန္းေတြကို ေဗဒင္ေလးပုံနဲ႔ တုိက္ဆုိင္စစ္ေဆးၿပီး မနက္ျဖန္သဘက္ခါပဲ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီမုိကေရစီထြန္းကားလာေတာ့မေယာင္ ေဟာကိန္းထုတ္ေလ့ ရွိၾကတယ္။ သူတုိ႔ဟာ အတိတ္ကုိ ေမ့တတ္သူမ်ား (ဒါမွမဟုတ္ သမုိင္းကုိ လုိအပ္သေလာက္ကေလးေတာင္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ နားမလည္ သေဘာမေပါက္သူမ်ားလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္) ပီပီ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအနာဂတ္ကုိ ေဟာကိန္းထုတ္တဲ့အခါ ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ တကယ့္အတြင္းသ႐ုပ္မွန္ကို လုံးလုံးထည့္မတြက္ေတာ့ဘဲ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ အေပၚယံေျပာစကားေတြအေပၚမွာသာ လုံးလုံးလ်ားလ်ား အာ႐ုံထားၿပီး လုိရာဆြဲေတြး ေျပာဆုိသုံးသပ္ ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္ၾကေလ့ရွိတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့လက က်င္းပခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံစစ္မႈထမ္းေဟာင္းအဖြဲ႔ညီလာခံမွာ ဗုိလ္သန္းေရႊက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး “ရင့္က်က္သည့္ ပါတီစည္း႐ုံးေရးမူမ်ားကုိ လုိက္နာက်င့္သုံး ထိန္းသိမ္းသူမွန္သမွ် အစိုးရက ေစာင့္ေရွာက္သြားမည္” လုိ႔ ေျပာၾကားခဲ့တယ္။ အဲဒီစကားကုိပဲ ဆုိခဲ့ပါ အတိတ္ေကာက္သူေတြက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ တကယ္ပဲ လြတ္လပ္သန္႔ရွင္းတရားမွ်တတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ေသခ်ာေပါက္ျဖစ္လာေတာ့မယ့္ပုံမ်ဳိး အူျမဴးခ်ဳိႂကြ ႀကဳိဆုိၾကတာေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ အာဆီယံထိပ္သီးအစည္းအေ၀းမွာလည္း နအဖ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗုိလ္သိန္းစိန္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ အမ်ဳိးသားျပန္လည္စည္းလုံးညီၫြတ္ေရး (NLD အပါအ၀င္ အတုိက္အခံနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေတြ သုံးႏႈန္းတဲ့ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကို တမင္တကာ သတိထားေရွာင္ရွားၿပီး သုံးစြဲထားတဲ့ အသုံးအႏႈန္း) လုပ္ငန္းစဥ္မွာ ပါ၀င္ခြင့္ရွိပါလိမ့္မယ္လုိ႔ ေျပာဆုိခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒီစကားလုံးအသုံးအႏႈန္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔လည္း (ျမန္မာျပည္ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း ဂဃနဏ ေရေရရာရာ မသိၾကတဲ့ အာဆီယံေခါင္းေဆာင္ေတြကဆုိ ထားပါေတာ့) ျပည္တြင္းျပည္ပက အတုိက္အခံျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမားတခ်ဳိ႕က ၀င္ၿပီး ‘ေယာင္’ ၾကျပန္တယ္။ နအဖနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ ႀကိတ္၀ုိင္းေဆြးေႏြးပြဲလုပ္ၿပီး သေဘာတူညီမႈတခုပဲ ရထားသေယာင္ေယာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ မၾကာခင္ရက္ပုိင္းအတြင္း နအဖနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အၾကား စစ္မွန္တဲ့ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးပြဲတခု ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ ေပၚေပါက္လာေတာ့မေယာင္ေယာင္ အတိတ္ေကာက္ နိမိတ္ေကာက္ၿပီး ေဟာၾကေျပာၾကျပန္တယ္။
ေနာက္တမ်ဳိးရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြ အၿမဲတမ္း ထုိင္းမႈိင္းေငးငုိင္ေတြေ၀ေနေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္ၿပီး စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရး၀န္ထမ္းေတြ အခါအားေလ်ာ္စြာ ထုတ္လႊတ္တတ္တဲ့ ‘ဖန္လုံအိမ္ဓာတ္ေငြ႔’ နဲ႔တူတဲ့ ေကာလာဟလသတင္းေတြျဖစ္တယ္။ ဥပမာ - ဗုိလ္သန္းေရႊနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ ႀကိတ္၀ိုင္းေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္ေနၿပီဆုိတာမ်ဳိး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ မၾကာခင္လႊတ္ေပးေတာ့မယ္ဆုိတာမ်ဳိး၊ လက္ရွိအစုိးရနဲ႔ အတုိက္အခံေတြေပါင္းၿပီး ၾကားျဖတ္အစုိးရဖြဲ႔ေတာ့မယ္ ဆုိတာမ်ဳိးေတြေပါ့။ အဲဒါမ်ဳိးေတြကုိလည္း ဆုိခဲ့ပါ အတိတ္ေကာက္ဆရာေတြက အမွန္ထင္ အဟုတ္မွတ္ၿပီး ေလထဲတုိက္အိမ္ေဆာက္တတ္ၾကေသးတယ္။
‘ခက္ေတာ့တာပဲ’ လုိ႔ပဲ ဆုိရေတာ့မယ္။ တကယ္ေတာ့ ျပည္သူကုိ အက်ဳိးျပဳလုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းကုိ စူးစူးနစ္နစ္ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ေလ့လာၾကသူေတြရဲ႕ မ်က္စိေအာက္မွာ ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္စနစ္ဟာ အဖုံးအကာေအာက္မွာ တိမ္းေရွာင္ပုန္းလွ်ဳိးေနႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ အရာတခုမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဒီကေန႔လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္စနစ္ဟာ ညီအစ္ကုိမသိတသိအခ်ိန္ေရာက္ေနတဲ့ အေျခအေနလည္းမဟုတ္ဘူး။ ‘ရွစ္ေလးလုံး’ ဂါထာစုပ္ၿပီး ‘ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး’ ေဆးႀကိမ္လုံးနဲ႔ သုတ္လုိက္လုိ႔ အေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ လူသားအသြင္ေပ်ာက္ၿပီး အစြယ္ေဖြးေဖြး ဘီလူး႐ုပ္နဲ႔ ငုတ္တုတ္ေပၚလာရတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။
ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြက ျမန္မာႏုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ ကလိမ္ကက်စ္ေတြ၊ ယုံၾကည္လုိ႔မရတဲ့သူေတြျဖစ္တယ္၊ သူတုိ႔သာလွ်င္ ႏုိင္ငံ့သစၥာကုိ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္စြာ ေစာင့္ထိန္းတဲ့သူေတြျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဗုိလ္ေန၀င္းအစ၊ ဗုိလ္ေစာေမာင္အလယ္၊ ဗုိလ္သန္းေရႊအဆုံး ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္အားလုံးဟာ ဘယ္လုိ္လူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ သမုိင္းမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေပၚထြက္လာခဲ့ၿပီးျဖစ္လုိ႔ ဒီေနရာမွာ အေသးစိတ္ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပဖုိ႔ လုိေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ ဗုိလ္ေန၀င္းက ပါးစပ္ကေန ႏုိင္ငံကုိ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္နဲ႔ ေလာကနိဗၺာန္အေရာက္ ဦးေဆာင္ေခၚယူသြားမယ္လုိ႔ ေျပာၿပီး အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ဖုိ႔ အလားအလာအေကာင္းဆုံးႏုိင္ငံကုိ ကမာၻ႔အဆင္းရဲဆုံးႏုိင္ငံတခုအျဖစ္သုိ႔ က်ေရာက္သြားေစခဲ့ၿပီးၿပီ။ အခုတခါ ဗုိလ္သန္းေရႊကလည္း စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ က်င့္သုံးရင္း ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ျဖစ္ေအာင္ ထူေထာင္ေပးမယ္လုိ႔ေျပာၿပီး ကမာၻ႔ကုလသမဂၢလက္ေအာက္ခံ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔ အပါအ၀င္ ႏုိင္ငံတကာလူ႔အခြင့္အေရး အဖြဲ႔ေပါင္းစုံရဲ႕ ႏွစ္စဥ္ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်မႈကို ခံေနရတဲ့၊ ကမာၻ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏုိဘယ္လ္ဆုရွင္ေတြ အပါအ၀င္ ကမာၻ႔ေခါင္းေဆာင္ အေဟာင္းအသစ္မ်ားစြာတုိ႔ရဲ႕ မေက်နပ္ မႏွစ္သက္မႈကုိ ခံယူေနရတဲ့၊ မိမိႏုိင္ငံျပည္သူေတြ ကမာၻလွည့္ၿပီး ကြၽန္ခံေနၾကရတဲ့၊ ဘက္ေပါင္းစုံမွာ ခြၽတ္ၿခဳံက်ၿပီး ပ်က္သုန္းေနတဲ့ႏုိင္ငံ (Failed State) တခုျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။
တကယ္ေတာ့ အဲဒါေတြသာလွ်င္ ပကတိအရွိတရား (Reality) ျဖစ္တယ္။ အမွန္တကယ္ရွိေနတဲ့ အခ်က္အလက္ (Fact) ေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေတြသာ သမုိင္းရဲ႕ေပးထားခ်က္ (given data) ေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒါေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈမ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး၊ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြေျပာတဲ့ စကားေတြကုိပဲ ကုိယ္လုိခ်င္သလုိ အနက္ေကာက္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၿပီး အနာဂတ္ကုိ ေဟာကိန္းထုတ္ေနမယ္ဆုိရင္ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြဟာ တြင္းနက္ထဲေရာက္သြားၾကမွာမလြဲဘူး။
ေသေသခ်ာခ်ာ ဆန္းစစ္ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ဗုိလ္သန္းေရႊမွသာမဟုတ္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ရာသက္ပန္ တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေစလုိတဲ့ ဘယ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕စကားမွ အသစ္အဆန္း မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ ေတြ႔ၾကရလိမ့္မယ္။ ဗုိလ္သန္းေရႊ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းညီလာခံမွာ ေျပာတဲ့စကားဟာ သူ အရင့္အရင္ႏွစ္ေတြက ဟုိအခမ္းအနား၊ ဒီအခမ္းအနားေတြမွာေျပာတဲ့ စကားေတြနဲ႔ အႏွစ္သာရအရ တဆံျခည္မွမကြဲဘူးဆုိတာကို သတင္းစာေဟာင္းေတြ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ရင္ ေတြ႔လိမ့္မယ္။ သူ႔စကားထဲက ရင့္က်က္တဲ့ပါတီဆုိတာ သူတုိ႔အလုိက် ေဗာင္းေတာ္ညိတ္ စိတ္ေတာ္သိတဲ့ ပါတီေတြကိုသာ ဆုိလုိတာျဖစ္တယ္။ ေျပာရရင္ အဲဒီထဲမွာ လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္ေအာင္သြားၿပီး ျပည္သူ႔အက်ဴိးအတြက္ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနၾကတဲ့ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သားေတြရဲ႕ ပါတီေတြေတာင္ ပါမွာမဟုတ္ဘူး။ ရင့္က်က္တဲ့ပါတီဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကုိ ၾကည့္ၿပီး ဒါမွမဟုတ္ စစ္တပ္အလုိက်လုပ္ထားမွ ‘အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရး’ ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကုိ ေျပးျမင္မိတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြအလုိအရ စစ္တပ္လုပ္တာမွ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရး၊ တျခားသူေတြလုပ္တာက ပါတီႏုိင္ငံေရး သုိ႔မဟုတ္ အာဏာႏုိင္ငံေရးမဟုတ္လား။
ဗုိလ္သိန္းစိန္ရဲ႕ စကားဟာလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အမ်ဳိးသားျပန္လည္ စည္းလုံးညီညြတ္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္မွာ ပါ၀င္ခြင့္ေပးမယ္ဆုိတာ “ျပည္သူလူထုရဲ႕ ေထာက္ခံဆႏၵမဲ (၉၂) ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္နဲ႔ တခဲနက္ အတည္ျပဳထားတဲ့၊ အမ်ဳိးသားျပန္လည္စည္းလုံးညီၫြတ္ေရးကုိ ေရွး႐ႈဦးတည္ေရးဆြဲထားတဲ့ အေျခခံဥပေဒအရ က်င္းပျပဳလုပ္မယ့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲထည့္ခြင့္ျပဳမယ္” လုိ႔ ဆုိလုိတာသာျဖစ္တယ္။ ဗုိလ္သိန္းစိန္ရဲ႕ စကားမ်ဳိးကုိ န၀တ၊ နအဖေခတ္မွာ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြ ဖန္တရာေတေအာင္ ေျပာဖူးခဲ့ၾကတယ္။ သုံးဖန္မ်ားလြန္းလုိ႔ ဆီသည္မလက္သုတ္ဖတ္လုိ မည္းညစ္ေဟာင္းႏြမ္းလွၿပီျဖစ္တယ္။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးအတြင္း ျပည္သူေတြ တခဲနက္ေဖာ္ျပခဲ့ၾကတဲ့ ဆႏၵေတြ၊ လုိလားခ်က္ေတြကို မေမ့မေလ်ာ့ရွိေနၾကသူေတြအဖုိ႔ေတာ့ ဘာတခုမွ လြမ္းေလာက္စရာမရွိတဲ့ စကားေတြသာျဖစ္တယ္။
အဲဒီေတာ့ သမားေကာင္းတုိ႔မည္သည္ အခုိင္အမာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ ေရာဂါတခုကို ကုသတဲ့ေနရာမွာ ရံဖန္ရံခါ ေပၚလာတတ္တဲ့ လူနာရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက သြင္ျပင္လကၡဏာေတြအေပၚ အေလးမထားဘဲ ေရာဂါရင္းရဲ႕ အတြင္းသ႐ုပ္ကုိသာ အေသအခ်ာ ေလ့လာစိစစ္ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၿပီး အနာနဲ႔ေဆး တည့္ေအာင္ေပးၿပီး ကုသသလုိပဲ ျမန္မာျပည္မွာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကင္ဆာေရာဂါဆုိးကို ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ကုသၿပီး ေလာကအက်ဳိးေဆာင္ဖုိ႔ ပုိင္းျဖတ္ထားသူေတြဟာ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေတြမွာ ‘နတ္ကရာ ၾကည့္ေမာ’ လုပ္မေနၾကဘဲ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ သဘာ၀နဲ႔ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကုိ ခုိင္ခုိင္မာမာ ေျခေျချမစ္ျမစ္သိေအာင္ လုပ္ျခင္းျဖင့္သာ အဲဒီေရာဂါကို ကုသႏုိင္မယ့္ ေဆး၀ါးကုိ ရွာေဖြေဖာ္ ထုတ္ႏိုင္ၾကမွာျဖစ္တယ္။
ဆန္ေထာင္းတဲ့ က်ည္ေပြ႔ဆုိတာ ဆုံထဲရွိတဲ့ ဆန္ကုိသာ ေထာင္းရတာျဖစ္တယ္။ ဒီလုိလုပ္မွလည္း ဆန္ေထာင္းတဲ့ လုပ္ငန္းဟာ မွန္ကန္ထိေရာက္ၿပီး အလုပ္တြင္မွာျဖစ္တယ္။ အဲသလုိမွမဟုတ္ဘဲ ဆုံထဲက စင္ထြက္သြားတဲ့ ဆန္ေတြေနာက္ကုိ က်ည္ေပြ႔က ေလွ်ာက္လုိက္ၿပီး ေထာင္းေနလုိ႔ကေတာ့ ဆန္ေထာင္းတဲ့ အလုပ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးမွာမဟုတ္သလုိ ဆန္လည္း ဟုတၱိပတၱိ ျဖဴထြက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။
အဲသလုိပဲ ‘ဆန္စင္ရာ က်ည္ေပြ႔လုိက္ႏုိင္ငံေရး’ က ျပည္သူေတြကုိ ‘တြင္းနက္ႀကီး’ ထဲကလြဲၿပီး တျခားဘယ္ကုိမွ ဦးေဆာင္ေခၚယူသြားႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ ပမာဒေလခေနၾကတဲ့ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ သေဘာေပါက္ၾကဖုိ႔လုိၿပီ။
ေအာင္ေ၀း ႏုိဝင္ဘာ ၁၅၊ ၂ဝဝ၉ မုိးမခ
ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ပါ။ “မဆလ ေခတ္တုန္းက ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ဟာ စင္ၿပိဳင္အစိုးရ တစ္ရပ္ ျဖစ္တယ္” ဆိုတဲ့ ရုရွားကဗ်ာဆရာ ယက္ဖ္တူရွင္ကုိရဲ႕ စကားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကတယ္။
ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုေခတ္၊ ဒုတိယ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြေခတ္ကုိ ေရာက္လာတဲ့အခါ က်ေတာ့ “ႏုိင္ငံမွာ အေရးရယ္လို႔ ၾကံဳလာရင္ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မဆုိ ေရွ႕ကေရာက္လာၿပီး ပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲၾကေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒါဟာ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္လို႔ ကၽြန္မေတာ့ ထင္မိတယ္” ဆုိတဲ့ ျမန္မာ့ ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏုိဘယ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ စကားဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဗ်ာဆရာေတြ အတြက္ အားပါ။
ဒီလုိပါပဲ။ စစ္သားေဟာင္းႀကီး တစ္ဦးရဲ႕ အျမင္ကလည္း “ကဗ်ာဆရာ စတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြဟာ အမွန္တရားကို ရွာေဖြသူေတြ အမွန္တရား၊ သစၥာတရားကုိ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္သူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာ အေရးအခင္း တစ္ခုၾကံဳရရင္ အမွားဘက္၊ အမွန္ဘက္ဆိုတာ ရွိစျမဲပါပဲ။ ဒီအခါမွာ အမွန္တရားဘက္ကေနၿပီး ကဗ်ာဆရာေတြက ေရွ႕ဆံုးက ပါ၀င္လာၾကတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္” တဲ့။ အဲဒီ မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့သူကေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး (ေဟာင္း) သူရဦးတင္ဦးပါ။
ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုအတြင္းက ဆရာေမာင္ေသာ္က၊ ဆရာဦး၀င္တင္၊ ဆရာေမာင္မုိးသူ၊ ဆရာဦး၀င္းခက္တုိ႔ ဦးေဆာင္ စာနယ္ဇင္း သမဂၢဖဲြ႔ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီ စာနယ္ဇင္း သမဂၢထဲမွာ ဆရာေမာင္၀ံသ တုိ႔ရဲ႕ သတင္းစာဆရာမ်ား အဖဲြ႕နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ ကဗ်ာဆရာမ်ား အဖဲြ႕ေတြဟာ အျခား ကာတြန္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဓာတ္ပုံဆရာေတြနဲ႔ အတူ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္ခဲ့ၾကတာပဲေပါ့။
ရန္ုကုန္ၿမိဳ႕မွာ ဒီမုိကေရစီေဟာေျပာပဲြ စင္ျမင့္ေတြ ဟုိကဒီက အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ထြက္ေပၚလာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ ကဗ်ာဆရာမ်ား အဖဲြ႕ကလည္း ၃၃လမ္း ထိပ္မွာ ဒီမုိကေရစီ ေဟာေျပာပဲြ စင္တစ္ခု ထုိးလုိက္ၾကပါတယ္။
၃၃လမ္းဟာ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕လမ္းပါ။ ၃၃ လမ္းက လမ္းတုိကေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ဒုကၡကေတာ့ ရွည္လ်ားလွပါတယ္။ ၃၃လမ္းထိပ္မွာ ေရႊၾကည္ေအး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ရွိတယ္။ ေရႊၾကည္ေအးမွာ ထုိင္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြအားလံုး ျပည္သူလူထုႀကီးနဲ႔ အတူ ဒီမုိကေရစီ တုိက္ပဲြထဲေရာက္ေနၾကၿပီ။
ေလသာ မုိးသာထဲေန႔ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ၃၃လမ္း ဒီမုိကေရစီ ေဟာေျပာပဲြကို စတင္လုိက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီပဲြမွာ ကဗ်ာဆရာ အစစ္ေတြနဲ႔အတူ ပါ၀င္ေဟာေျပာသူတစ္ဦးကေတာ့ ရုပ္ရွင္ထဲက ကဗ်ာဆရာပါပဲ။
အဲဒီေန႔က ေနေရာင္ ျပည့္ျပည့္ မရတဲ့ေန႔ပါပဲ။ ၃၃လမ္း ထိပ္ ခေရပင္ရိပ္မွာ ေခၽြးသိပ္ အေမာေျဖေနတဲ့ တုိက္ပဲြ၀င္ ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ အတူ ဒီမုိကေရစီ လူထုပရိသတ္ႀကီး။
ကဗ်ာဆရာ ေဇာင္းထက္က စင္ေပၚကေန ဂ်ာမန္ကဗ်ာဆရာ ဗားေတာ့ဘရက္ရဲ႕ “အကုန္ ရရင္ရ၊ မရရင္ ဘာမွ မလုိခ်င္ဘူး။ အကုန္လြတ္ရင္လြတ္၊ မလြတ္ရင္ တစ္ေယာက္မွ မလြတ္ခ်င္ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း လြတ္သြားလည္း၊ သူရပ္တည္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေသနတ္လား၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ သံႀကိဳးလား၊ ေရြးၾကစုိ႔” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကုိ ရြတ္ေတာ့ စင္ေအာက္က ပရိသတ္ႀကီးက သံၿပိဳင္ လုိက္ရြတ္ဆိုၾကပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကဗ်ာဆရာ ေဇာင္းထက္က ဆရာတကၠသိုလ္ ဘုန္းႏုိင္တုိ႔ နာယက အျဖစ္ ပါ၀င္တဲ့ တကၠသုိလ္ဆရာမ်ားသမဂၢကိုလည္း သူက ကိုယ္စားျပဳထားပါတယ္။ အေရးအခင္း ၿပီးေတာ့ ေဇာင္းထက္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ား ျဖစ္ႀကီးနားတကၠသုိလ္ အေျပာင္းခံရၿပီး မၾကာခင္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီေန႔က ေဇာင္းထက္ၿပီးေတာ့ စင္ေပၚကုိ တက္လာသူကေတာ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲက ကဗ်ာဆရာပါပဲ။ အျပင္မွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ ၀တၳဳကုိ ရိုက္ကူးတဲ့ “၀မ္းနည္း၀မ္းသာ” ရုပ္ရွင္ထဲမွာ သူက ကဗ်ာဆရာ ကုိသစၥာအျဖစ္ ျမင့္ျမင့္ခင္နဲ႔ တဲြဖက္ သရုပ္ေဆာင္ခဲ့တာပါ။
အခု ကုိသစၥာက ေဟာေျပာဖုိ႔ စင္ျမင့္ေပၚကုိ ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူ မ်က္ခုံုးတစ္ခ်က္ ပင့္၊ ပခံုးတစ္ခ်က္ တြန္႔လုိက္ပါတယ္။ လူထု ပရိတ္သတ္ႀကီးဆီက လက္ခုပ္ဩဘာသံေတြ ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မစဲေတာ့ပါဘူး။ သူဆုိတာ တျခားသူမွ မဟုတ္ဘဲ။ လုထုခ်စ္တဲ့၊ ပရိသတ္က ေလးစားတဲ့ မင္းသားႀကီး ဦးျမတ္ေလးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုး ဦးျမတ္ေလးရဲ႕ ေဟာေျပာမႈ ေရအလ်ဥ္ထဲမွာ တသိမ့္သိမ့္ စီးေမ်ာပါသြားၾကပါၿပီ။
ဦးျမတ္ေလး။ ဆရာျမတ္ေလး။ ရုပ္ရွင္မွာ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း၊ ျမတ္ေလး။ ႏုိင္ငံေရးမွာ ထြန္းေ၀၊ ျမတ္ေလး။ တကၠသုိလ္မွာ စႏၵရား ခ်စ္ေဆြ၊ ျမတ္ေလး။ ဒီအစဥ္အလာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္အမွတ္ရလာပါတယ္။ ပါလီမန္ ဒီမုိကေရစီေခတ္ တုန္းက ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈထဲမွာ ဆရာျမတ္ေလး ေရးခဲ့တဲ့ “စစ္ကိုမလုိပါ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသာ ေပးၾကပါ။ စစ္ဆုိသည္မွာ အႏုတ္လကၡဏာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသာ အေပါင္းလကၡဏာ” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းသံကို ျပန္ၾကားလာရပါတယ္။
၁၉၆ ၀ ေအာက္တုိဘာလမွာ ဗကသမ်ားအဖြဲခ်ဳပ္ရဲ႕ ဆ႒မအႀကိမ္ေျမာက္ ညီလာခံကို က်င္းပပါတယ္။ ဗကသ ဥကၠ႒က ကိုခင္ေမာင္အုန္း။ (အခုကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာ မုိးဟိန္းကိုပါ) အဲဒီညီလာခံမွာ “ေအာင္ပဲြ အဆက္ဆက္ခံဦးမည္” ဆိုတဲ့ ဗကသမ်ားအဖဲြခ်ဳပ္ သီခ်ငး္ကုိ အတည္ျပဳ ျပဌာန္းလုိက္ၾကပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းကို ေရးစပ္ သီကုံုးသူကေတာ့ ဆရာျမတ္ေလးပါပဲ။ ဆရာစႏၵရားခ်စ္ေဆြနဲ႔အတူ ပူးတဲြၿပီး ေကသီပန္တီး၀ုိင္းနဲ႔ အသံသြင္းေပးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းပါ။
ဒါဟာ ျမတ္ေလးပါပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ျမတ္ေလး၊ ခြပ္ေဒါင္းေတြရဲ႕ျမတ္ေလး၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ျမတ္ေလးပါပဲ။ အခု ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ျမတ္ေလးဟာ ေက်ာင္းသားေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီး မွာ ျပည္သူေတြနဲ႔အတူ ခြပ္ေခါင္းအလံေတာ္ေအာက္မွာ ခ်ီတက္ေနပါၿပီ။ ဒီမိုကေရစီ ေဟာေျပာပဲြ စင္ျမင့္ေပၚမွာ ရဲရဲေတာက္ ေဟာေျပာေနပါတယ္။
အဲဒီေန႔က ၃၃ လမ္းထိပ္ ခေရပင္ရိပ္မွာ ေနေရာင္ျပည့္ျပည့္ မရေပမဲ့၊ ပဲြဖ်က္မယ့္ ပဥၥမံမိုးေတြကေတာ့ တစ္စက္မွ မရြာခဲ့ပါဘူး။
ျမန္မာႏုိင္ငံ ကဗ်ာဆရာမ်ား အားလံုး ေဘးရန္ခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းၾကပါေစ။ ။
[ မူရင္း - လြတ္လပ္တ့ဲ အာရွအသံ / Radio Free Asia ]
ေဆာင္းပါး ေရႊအိမ္စည္ တနလၤာေန႔၊ ႏုိဝင္ဘာလ 16 မဇိၩမ
(က)
ဝင္းေယာ္ေခ်ာင္းက ေရတက္ေရက်ရွိသည္။ ‘လ’ ၏ ဆုတ္၊ ဆန္း ရက္မ်ားအေပၚတြင္ မူတည္၍ ေရတက္သည့္ အခ်ိန္သည္လည္း အတိုး၊ အေလ်ာ့ရွိ၏။ အေျပာင္းအလဲ ရွိတတ္၏။ ေရးတက္ခ်ိန္တြင္ ေခ်ာင္းေရသည္ ကမ္းလံုးျပည့္ ဖိတ္လွ်ံတတ္လာၿပီး၊ မုိးမခပင္တုိ႔က တုိးေရေအာက္၌ ေခါင္းေဖာ္႐ုံသာ ရွိေနတတ္၏။ ထုိသို႔ေသာ အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ဝင္းေယာ္ေခ်ာင္း၏ ေရျပင္သည္ …. ေဘာလံုးကြင္းတကြင္းစာမွ် က်ယ္၏။ လူသြားလမ္းငယ္သည္ ေခ်ာင္း႐ိုးႏွင့္ယွဥ္လ်က္ …. ကမ္းပါးထက္ ကပ္၍ေနသည္။ တဖက္တြင္က …. ႏွမ္းခင္းမ်ား၊ ေဆးရြက္ၾကီးခင္းမ်ား …..။ ေဆးရြက္ၾကီးႏွင့္ ႏွမ္းခင္းမ်ား၏ တဖက္တြင္မူ ….. ၾကက္ေပါင္းေစးပင္မ်ား ေတြ႔ရ၏။ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆုိင္း …. မႈိင္းမႈိင္းညဳိ႕ညဳိ႕ ….။ ရြာကိုက မေတြ႔ရေသး….။
က်ေနာ္တို႔က …. ဝင္းေယာ္ေခ်ာင္းကုိ စုန္၍ ေလွ်ာက္၏။ ဝင္းေယာ္ေခ်ာင္းေရက တုိးေရေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္ ဆန္၍စီးေန၏။ ေရစီးသည္ ခဏငယ္အတြင္း၌ပင္ စီးအားသန္၍ အရွိန္အဟုန္ႏွင့္ ျဖစ္လာသည္။ ဒီေရ … တိုးသည္က ေခ်ာင္း႐ိုးငယ္ေလးအတြင္း၌ပင္ ….. ျပင္းအားထန္၍ ေန၏။ လိမ့္၍ …. လိမ့္၍ တက္လာသည့္ လႈိင္းလံုးမ်ား၏ ႐ိုက္ပုတ္မႈေအာက္၌ မုိးမခပင္တို႔က ယိမ္းႏြဲ႔၍ ေနသည္။
ေရစီးသည္ ေျပးလမ္းထက္၌ ေျပးေနသည့္ ေလယာဥ္တစီးအလား ….။ တိုး၍၊ တုိး၍ အရွိန္ျမင့္ကာ စီး၏။ ေလယာဥ္က ေျပးလမ္းအဆံုး …. အျမင့္ဆံုး အရွိန္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဦးေမာ့၍ ေဝဟင္သုိ႔ ၾကြကာပ်ံတက္၏။ ဝင္းေယာ္ေခ်ာင္း၏ တုိးေရကမူ …. ထိုသို႔မဟုတ္ … အျမင့္ဆံုး အရွိန္ႏွင့္ စီးဆင္းၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးေမာ့၍ ခရီးဆက္မႏွင္….။ တန္႔၍ ရပ္သြား၏။ အီေန၏။ ေရေသ….။ ၿပီးလွ်င္ …. ျပန္ဆုတ္ေလ၏။
က်ေနာ္တို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္က ဝင္းေယာ္ေခ်ာင္း၏ အေနာက္ဘက္ကမ္းမွ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ဝင္းေယာ္ေခ်ာင္းကို ကူးၾကရမည္။ ကူးၿပီးမွသာလွ်င္ …. ေတာင္ေပါက္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးရြာသို႔ ေရာက္မည္။ ေတာင္ေပါက္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးရြာက ….. မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေမာ္လၿမိဳင္ခ႐ိုင္ႏွင့္ KNU ဒူးပလာယား ခ႐ိုင္တုိ႔ …. ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္သည့္ေဒသ ….။ မြန္၊ ကရင္၊ ဗမာ၊ ရွမ္း လူမ်ဳိးမ်ား ေနထို္င္ၾကသည္။ နအဖ ၏ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္မႈအရက … ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးၿမိဳ႕နယ္၊ မုဒံုၿမိဳ႕နယ္၊ သံျဖဴဇရပ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ဘုရားသံုးဆူၿမိဳ႕နယ္မ်ားအတြင္း ရွိမည္။
ဝင္းေယာ္္ေခ်ာင္းကို ….. ၿမိဳင္ကုန္းရြာေအာက္နားမွ က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္ကူးၾက၏။ ၿမိဳင္ကုန္းရြာက ဝင္းေယာ္ေခ်ာင္း၏ အေနာက္ဘက္ကမ္းတြင္ တည္ရွိသည့္ ရြာျဖစ္သည္။ အိမ္ေျခ ၃ဝ မွ်သာရွိသည့္ ကရင္ရြာငယ္ေလး….။ ၿမိဳင္ကုန္းရြာ၏ တဖက္ ဝင္းေယာ္ေခ်ာင္း၏ အေရွ႕ဘက္ကမ္းတြင္မူ …. လက္ဝါးဆိပ္ရြာ ရွိသည္။ လက္ဝါးဆိပ္ရြာက ၿမိဳင္ကုန္းရြာႏွင့္ ဓားလြယ္ခုတ္ခန္႔တြင္ ရွိ၏။ ေခ်ာင္း၏ ေအာက္ဘက္သို႔ နည္းနည္းက်မည္။ လက္ဝါးဆိပ္ရြာက ကမ္းနားပိုင္းႏွင့္ ရြာလယ္ပိုင္းဟူ၍ ၂ ပိုင္း ရွိသည္။ လက္ဝါးဆိပ္ရြာသုိ႔ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္၏။ ဆက္သြယ္ရမည့္ အဆက္အသြယ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္သည္။ ေဒသခံအဆက္အသြယ္က …. က်ေနာ္တုိ႔ေနရမည့္ ေနရာသို႔ လိုက္ပို႔သည္။ ရြာ၏ အေရွ႕ဘက္တြင္က …. ေတာင္ေျမာက္တန္းေနသည့္ ေက်ာက္ေတာင္ၾကီး ရွိသည္။ ေက်ာက္ေတာင္ၾကီးက …. ပ်ဥ္ျပားတခ်ပ္ကို ေထာင္ထားသကဲ့သို႔ ျပားျပားမတ္မတ္ ….။ ရြာက ေတာင္ေျမာက္တန္းေနသည့္ ရြာတန္းရွည္။ ရြာႏွင့္ ေက်ာက္ေတာင္က မ်ဥ္းၿပိဳင္အလား ၿပိဳင္၍ တန္းေနသည္။ ေက်ာက္ေတာင္တန္း၊ ရြာႏွင့္ ဝင္းေယာ္ေခ်ာင္းက ….. မ်ဥ္းၿပိဳင္ ၃ ေၾကာင္း ဆြဲထားသကဲ့သို႔ ….။ က်ေနာ္တို႔က ရြာကို ခါးလယ္မွ ကန္႔လန္႔ေဖာက္ထြက္ၾက၏။ ရြာလြန္သည္ႏွင့္ ၾကက္ေပါင္ေစးၿခံမ်ားက …. အုပ္အုပ္ဆုိင္းဆိုင္း….။ ေျဖာင့္တန္းစြာ စိုက္ထားသည့္ ၾကက္ေပါင္ေစးပင္မ်ားက စီစီရီရီႏွင့္ အျမင္တြင္ လွ၏။ ရြက္ခ်င္းယွက္ေန၍၊ ေနေျပာက္ပင္ မထုိးႏိုင္..။ ေအးစိမ့္ေသာ အေပြ႔အဖက္က တုိးဝင္လာသည္။ ေက်ာက္ေတာင္ေျခရင္းဆီသို႔ တေရြ႔ေရြ႔….။
ၾကက္ေပါင္းေစးၿခံမ်ား ဆံုးလွ်င္ …. ျမစ္က်ဳိးအင္းတခုက …. ေတာင္ေျခအစပ္ႏွင့္ ၾကက္ေပါင္းေစးၿခံမ်ားအၾကား၌ တားဆီး၍ထား၏။ ျမစ္က်ဳိးအင္းက ကိုက္ ၅ဝ ခန္႔ က်ယ္မည္။ ေရက စိမ္း၍ၾကည္သည္။ ေရသားကို ၾကည့္ရသည္မွာ ေရစူးနက္မည့္အသြင္ …..။ ျမစ္က်ဳိးအင္း၏ တဖက္တြင္ …. တဲငယ္စုစုကို ေတြ႔ရ၏။ ျမစ္က်ဳိးအင္း၏ တဖက္ကမ္းရွိ တဲစုစုမွ လူတေယာက္ … ထြင္းေလွတစီးႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ဘက္ဆီသို႔ ေလွာ္လာ၏။ အကၤ်ီမပါ။ လံုခ်ည္ကြင္းကုိ ခါးေတာင္းေမ်ာင္ေအာင္ က်ဳိက္ထား၏။ ညိဳေမာင္းေသာ အသားအေရသည္ ေနေလာင္ထားသည့္အတြက္ ေၾကးနီေရာင္ေတာက္၍ေနသည္။ ဒူးဆစ္မွ ေပါင္းရင္းအထိ ထုိးကြင္းမင္ေၾကာင္တို႔က အျပည့္…။ က်ေနာ္တုိ႔ … ထိုေလာင္းေလွႏွင့္ တဖက္ကမ္းသို႔ ကူးခဲ့ၾက၏။
(ခ)
“ဒါ … ႏုိင္ဘလိေလ …”
“မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ခ႐ိုင္က ေထာင္မႉးၾကီး ….”
က်ေနာ္တို႔အထဲမွ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသည့္ သူတဦးက မိတ္ဆက္ေပး၏။ ဤတြင္ …. က်ေနာ္တို႔ကုိ ျမစ္က်ဳိးအင္း၏ တဖက္ကမ္းမွ ေလွႏွင့္ လာၾကိဳခဲ့သည့္ သူမွာ …. ေထာင္မႉး ႏိုင္ဘလိ္မွန္း သိရေလ၏။
ႏိုင္ဘလိက …. အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္၍ ၇ဝ ပင္ ျပည့္ေတာ့မည္။ သန္မာဆဲ …..။ ၾကြက္သားဆိုင္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္းပင္ …..။ ညိဳညိဳေမာင္းေမာင္းအသား….၊ ပုပုျပတ္ျပတ္ အရပ္အေမာင္းေၾကာင့္ အရြယ္တင္သည္ဟု ပိုထင္ရ၏။ ေဆးတံအုိးက ပါးစပ္တြင္ အၿမဲခဲထားလ်က္ ….။ ကြမ္းစားေဆး၊ ေဆးတံေဆးတို႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ဘလိ၏ သြားတုိ႔က ညိဳညိဳညစ္ညစ္…..။
ႏိုင္ဘလိက မြန္တပ္ဦးေခတ္၊ မြန္လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး စတင္ကတည္းက …. လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏႊဲခဲ့သည့္ မြန္ေတာ္လွန္ေရး တပ္သားၾကီး …..။ ယခု သူႏွင့္ ျမစ္က်ဳိးအင္း၏ တဖက္ …. တဲစုစုတြင္ အတူေနထိုင္ရင္း ….. သူ၏ ရင္ခုန္သံကုိ နားစြင့္ေနမိ၏။
(ဂ)
ႏိုင္ဘလိ၏ ေထာင္က …. ေထာင္ႏွင့္တူသည့္ အေဆာက္အဦးဟူ၍ …. '၄' '၂' လက္မမ်ားႏွင့္ စိတ္စိတ္ကာရံထားသည့္ အေဆာက္အဦးတခုသာလွ်င္ ရွိ၏။ ၁ဝ ေပ၊ ၁၂ ေပ၊ ႏွစ္ခန္းကုိ ရင္ကြဲေဆာက္ထား၏။ အက်ဥ္းသား ၁ဝ ဦးခန္႔ထား၍ရမည့္ အေဆာက္အဦး…..။ အက်ဥ္းက်ေနၾကသည့္ အက်ဥ္းသားတို႔က မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၏ တရားစီရင္မႈျဖင့္ ျပစ္ဒဏ္က်ခံေနၾကရသည့္ သူမ်ားျဖစ္သည္။ ႏြားခိုးမႈ၊ ဓားျမမႈတို႔က မ်ား၏။ လူသတ္မႈႏွင့္ ျပစ္ဒဏ္က်ခံေနရသည့္ ႏွစ္ၾကီးသမားတဦးလည္း ရွိသည္။ ႏွစ္ၾကီးသမားတို႔ကိုမူ ….. သံၾကိဳးႏွင့္ ေျခက်င္းခတ္ထား၏။
ေန႔ဖက္တြင္မူ … ျမစ္က်ဳိးအင္းႏွင့္ ေက်ာက္ကမ္းပါးယံအၾကား ျမစ္က်ဳိးကၽြန္းေပၚတြင္ အက်ဥ္းသားတို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပင္ ေနထိုင္ခြင့္ရ၏။ အက်ဥ္းသားတို႔၏ အလုပ္က ….မြန္ျပည္သစ္ပါတီခ႐ိုင္ ပညာေရးဌာနလက္ေအာက္ရွိ အလယ္တန္းေက်ာင္းဝင္းအတြင္း၌ သီဟိုဋ္ပင္စိုက္ျခင္းႏွင့္ ျပဳစုရျခင္းပင္…။ ၿပီးလွ်င္ …. ေက်ာင္း၏ ေဘာ္ဒါေဆာင္စားဖိုအတြက္ တႏွစ္စာ ထပ္စုေပးရ၏။
ညတြင္မူ …. အက်ဥ္းသားတုိ႔ကုိ သစ္သားအခ်ဳပ္ေဆာင္အတြင္းသို႔ သြင္း၏။ အခ်ဳပ္သားမ်ားက အလွည့္က်ႏွင့္ ထမင္းခ်က္ရ၏။ ရိကၡာကိုမူ ေန႔စဥ္ ႏုိင္ဘလိက ထုတ္ေပး၏။ ဆန္ႏွင့္ ငပိ ….။ အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ရန္ အလုပ္ခြဲရာတြင္လည္း ႏိုင္ဘလိပင္ ခြဲေပးရသည္။
ဤအတြက္ ….. အခ်ဳပ္ေထာင္၌ ႏိုင္ဘလိကား … သူသည္ပင္ ေထာင္ပိုင္၊ သူသည္ပင္ ….ေထာင္မႉးၾကီး၊ သူသည္ပင္ …. ေထာင္မႉး၊ သူသည္ပင္ ….. ေထာင္ၾကပ္၊ သူသည္ပင္ …. ဝါဒါ ဟူ၍ တာဝန္မ်ား ထမ္းေဆာင္ေနရသည္။ ဤမွ်ႏွင့္ မၿပီးေသး …. ေလာင္းေလွတစီး၊ ပိုက္ကြန္တလက္ႏွင့္ ႏိုင္ဘလိသည္ ျမစ္က်ဳိးအင္းအတြင္း ငါးရွာၿပီး ေထာင္သားေတြကို အသားငါးရွာေကြ်းေသး၏။
(ဃ)
ႏိုင္ဘလိ၏ ဇာတိက …. ကတိုး၊ ေကာ့ႏွပ္ဘက္က ျဖစ္သည္။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္တြင္ မြန္လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းသို႔ ႏုိင္ဘလိ ဝင္ေရာက္ခဲ့၏။ ထုိစဥ္က ႏိုင္ဘလိ၏ အသက္သည္ ၁၇ ႏွစ္ခန္႔မွ်သာ ရွိမည္။ “မြန္အမ်ဳိးသားတပ္ဦး” အဖြဲ႔က မြန္အမ်ဳိးသား လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကုိ ဦးေဆာင္၍ ေနသည္။ “မြန္အမ်ဳိးသားတပ္ဦး” ၏ ဥကၠ႒က ႏုိင္ေအာင္ထြန္းျဖစ္ၿပီး၊ အတြင္းေရးမႉးက ႏိုင္ကြန္ဒစ္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ေရႊက်င္ (ယခုကြယ္လြန္၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဥကၠ႒) ၊ ႏုိင္ေငြသိမ္း (ယခု ဒု-ဥကၠ႒၊ မြန္အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔) ၊ ႏိုင္ဆိတ္ႏုိ႔ (၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဘုရားသံုးဆူးစခန္း၊ တႏွစ္ေျမာက္ ရွစ္ေလးလံုး ႏွစ္ပတ္လည္အခမ္းအနားတြင္ မိန္႔ခြန္းစကားျမြက္ၾကားရင္း ကြယ္လြန္ခဲ့။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီတြင္ ဒု-ဥကၠ႒)၊ ႏုိင္ဘုိးစိန္၊ ႏုိင္ခ်မ္းမြန္၊ ႏုိင္ပန္းသာႏွင့္ ဟသၤာမယ္ေဒၚအမာတို႔က …. မြန္အမ်ဳိးသားတပ္ဦး၏ ဗဟိုအလုပ္မႈေဆာင္ အဖြဲ႔ဝင္မ်ားျဖစ္၏။
ႏိုင္ဘလိ မြန္တပ္ဦးသို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ … ႏုိင္ေရႊက်င္၏ အဖြဲ႔တြင္ ရဲေဘာ္သစ္တဦးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရ၏။ ႏိုင္ေရႊက်င္သည္လည္း ေကာ့ႏွပ္သားပင္ျဖစ္၍ ကတိုးေကာ့ႏွပ္သားျဖစ္သည့္ သူ႔ကုိ ေခၚထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္က …. ႏုိင္ေရႊက်င္သည္ အိမ္ေထာင္မက်ေသး….။ လူပ်ဳိဘဝႏွင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လတြင္ ဥကၠ႒ ႏိုင္ေအာင္ထြန္း ဦးေဆာင္သည့္ မြန္အမ်ဳိးသားတပ္ဦး၊ ‘လက္နက္ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ’ လဲလွယ္လိုက္ၾကသည့္ အခ်ိန္တြင္ ႏိုင္ဘလိသည္ ႏုိင္ေရႊက်င္ႏွင့္အတူ ရွိေနခဲ့၏။ ထုိစဥ္က ….. သူတို႔အင္အားသည္ တစ္ရာမွ်ပင္မျပည့္ခ်င္….။ ႏုိင္ေအာင္ထြန္းႏွင့္အတူ လက္နက္ခ်သြားခဲ့ၾကသည္က …. အင္အား တေထာင္ေက်ာ္မည္။ ႏိုင္ေရႊက်င္ႏွင့္အတူ က်န္ခဲ့သည့္အင္အားက နည္းနည္း….။ လက္နက္က မျပည့္မစံု….။ ဤအေျခအေနမ်ားၾကားမွပင္ မြန္အမ်ဳိးသား လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းသစ္တခုကုိ ႏိုင္ေရႊက်င္၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းႏုိင္ခဲ့၏။
“မြန္ျပည္သစ္ပါတီ”……။
မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဖြဲ႔စည္းၿပီးခဲ့သည့္ေနာက္ …. ဗဟိုကုိ ‘အဖလံုရြာ’ နားတြင္ တည္၏။ လႈပ္ရွားမႈနယ္ေျမက …. ဇမိျမစ္ႏွင့္ ဝင္းေယာ္ေခ်ာင္းအၾကားရွိ ေတာင္ေပါက္ႏွစ္ဆယ့္ေလးရြာ…..။ လမ္းစဥ္မွန္သည့္အတြက္ …. ပါတီက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အင္အားၾကီးမားခဲ့၏။
ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ …. ဗဟုိကို ‘အဖလံု’ မွ ‘ကရိန္းကန္း’ ….။ ၿပီးလွ်င္ …. ‘ေရးေခ်ာင္းဖ်ား’ …. အသီးသီး ေရႊ႔ေျပာင္းခဲ့ၾက၏။ ႏိုင္ဘလိက …. လက္ရွိ မြန္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး၏ မွတ္တမ္းစာအုပ္တအုပ္ပမာ ….။ သူ႔၏ ရင္ခုန္သံတြင္ …. မြန္ျပည္သစ္ပါတီအတြင္း ႏိုင္ဆိတ္ႏုိ႔ႏွင့္ ႏိုင္ေရႊက်င္အုပ္စုအကြဲကိုလည္း ၾကားရ၏။ ဘုရားသံုးဆူႏွင့္ ေတာင္ေပါက္ႏွစ္ဆယ့္ေလးရြာအတြင္း ျဖစ္ပြားခဲ့ၾကသည့္ မြန္၊ ကရင္ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡမ်ားကိုလည္း ၾကားရ၏။
အပစ္အခတ္ မရပ္စဲမီကာလ …. ပြင့္လင္းရာသီေရာက္၍ ရန္သူ၏ ထုိးစစ္ဆင္လာၿပီဆိုပါက …. ႏုိင္ဘလိ၏ ေထာင္သည္ ယခုကဲ့သို႔ ေန၍မရေတာ့….။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၏ စစ္ေၾကာင္းႏွင့္အတူ လိုက္ရ၏။
“လႈပ္ရွားေထာင္”……။
ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ …. သူ၏ ေထာင္သားမ်ားႏွင့္အတူ ေမာင္းျပန္႐ိုင္ဖယ္ ကိုင္ရင္း ေထာင္မႉးၾကီး ႏုိင္ဘလိသည္ စစ္ပြဲအတြင္း ေရာက္၍ေနျပန္သည္။ ယမ္းေငြ႔မ်ားအၾကား ဗံုးသံမ်ားအလယ္၌ … ႏုိင္ဘလိသည္ ပုဆုိးတုိတို ….. အကၤ်ီဗလာႏွင့္ ေဆးတံအိုး ခဲလ်က္ ….။ ညိဳေမာင္းေသာ အသားအရည္ႏွင့္ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္တို႔က ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ေၾကးနီေရာင္အေသြးဆင္လ်က္……။
ထိုပင္ငုတ္တို၊ ပ်ဥ္းမအိုသည္
စစ္ကိုလည္း ၾကဳံ၊ ျခအုံလည္း ျဖစ္
ဓားထစ္လည္း ခံ၊ ေနလွ်ံလည္း တိုက္
ေလျပင္း ခိုက္လည္း၊ မငိုက္ ဦးေခါင္း
ေႏြသစ္ေလာင္းေသာ္
ရြက္ေဟာင္း ညႇာေၾကြ၊ ရြက္သစ္ေဝ၍
ေလျပည္ထဲတြင္၊ ငယ္႐ုပ္ဆင္သည္
အသင္ ေယာက္်ားေကာင္းတကား။ ။
(မင္းသုဝဏ္၏ 'ပ်ဥ္းမငုတ္တို' ကဗ်ာမွ)
ကြ်ႏိုပ္ ကိုေပသီးကလည္း အေနာက္တိုင္းသားတို႔ ယမကာ မွီဝဲစဥ္ တဦးကိုတဦး အသိအမွတ္ျပဳ ႏႈတ္ဆက္သလို ပံုဟန္မိ်ဳးျဖင့္ ခ်ဳိရဲ ပ်စ္ႏွစ္ေနေသာ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ေျမႇာက္ကာ “ဟိုင္း ယူ ..ေလာင္းတိုင္း ႏိုးစီး”ဟု ခြပ္လက္ခ်ျပီးကာစ တိုက္ၾကက္ဖ ကဲ့သို႔ ရင္ဘတ္ကို ေမာက္၍ အားက်မခံျပန္၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား ႐ိုမီယိုေမာင္ေမာင္က ေခြးေျခပုကေလးတလံုးကို ဆြဲယူျပီးသကာလ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အေပါင္းအေဖာ္မ်ားထဲ၌ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္လည္းရွိ၊ စကားေျပာလည္းေကာင္း၊ အလုပ္မယ္မယ္ရရ မရွိေသာ္လည္း သူ႔ဟာႏွင့္သူ အဆင္ေျပ စိုေျပေနသည့္ ေနာက္တိုး၏ ေဘးတြင္ ထိုင္လိုက္၏။
အႏွီ ေနာက္တိုးသည္ကား ႏွယ္ႏွယ္ရရ ေနာက္တိုးမဟုတ္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တျမိဳ႕လံုးက ယခုလို မိုးအကုန္ေဆာင္းအကူး ကာလဆိုလွ်င္ ေလာ္စပီကာမွ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုတတ္ေသာ ေနာက္တိုး၏အသံကို အေရးတယူ လုပ္၍ နားေထာင္ရျမဲျဖစ္၏။
အသို႔နည္းဟူမူ ေနာက္တိုးသည္ကား ‘မီးကင္းေရးရာ ကြ်မ္းက်င္သူ’ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ ေနာက္တိုးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းပန္းကန္လံုးထဲ လက္ညႇိဳးထည့္လိုက္၊ စားပြဲေပၚတြင္ ထိုလက္ညႇိဳးျဖင့္ စာေရးလိုက္ျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနေသာ ေမာင္လွပုသည္လည္း ေခသူေတာ့မဟုတ္။
ေမာင္လွပုတို႔က ေငြႏွင့္ေၾကးႏွင့္ အလုပ္ႏွင့္အကိုင္ႏွင့္ တျမိဳ႕လံုးတြင္ တလံုးတည္းရွိေသာ စာပံုႏွိပ္တိုက္ပိုင္ရွင္ျဖစ္၏။ သူ၏ဖခင္သည္လည္း အီစမန္ေက်ာ္သူရ၏ ဖခင္ကဲ့သို႔ပင္ မြန္ျပည္နယ္တြင္ တာဝန္က်ဖူးေသာ အရာရွိတဦးျဖစ္၍ ရဲစခန္းမွဴးတေယာက္ျဖစ္ေပ၏။ ထိုသုိ႔ တာဝန္က်ေနစဥ္သကာလ တခုေသာ သၾကၤန္အခါတြင္ သူ၏မိခင္ျဖစ္သူက ဒုလႅဘ ရဟန္းခံပြဲတြင္ ေရးျမိဳ႕နယ္မွ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတိုက္တြင္ သာမေဏေဘာင္သို႔ သြပ္သြင္းေပးခဲ့ဖူးသည္ဟုဆို၏။
ေမာင္လွပုတို႔က ၾကံဳလွ်င္ၾကံဳသလို သူ၏ လိပ္စာကတ္ကိုလည္း စကားတခါႏွစ္ခါ ေျပာဖူးသူျဖစ္ယံုမွ်ႏွင့္ မရအရ ထိုးေပးေလ့ရွိ၏။ ထို လိပ္စာကတ္ကိုၾကည့္လိုက္လွ်င္ ‘ေမာင္လွပု (ေရးတကၠသိုလ္)’ ဟု အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မသိ အျမဲထည့္သြင္းေလ့ရွိျပန္ေပ၏။
ေမာင္လွပု၏ ေဘးတြင္ ေမးစိကိုပြတ္လ်က္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနဟန္ရွိေသာ ကိုဟန္ေမာင္ကေတာ့ ေဆာင္းကာလေရာက္လွ်င္ တျမိဳ႕လံုးက အားကိုးနားေထာင္ရေသာ သူတေယာက္ျဖစ္ေပ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကိုဟန္ေမာင္က ေဘထုတ္အေရးႏွင့္ပါတ္သက္လွ်င္ ႏွံ႔စပ္သူ ျဖစ္သကဲ့သို႔ တျမိဳ႕လံုးကလည္း ယခုအခါ ကိုဟန္ေမာင္ေဟ့...ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ‘ေၾသာ္ ..ေဘထုတ္အေရးေလ့လာသူေပါ့...’ ဟု ခ်က္ခ်င္း သိေနၾကေတာ့၏။
တကယ္ေတာ့ ကိုဟန္ေမာင္ႏွင့္ ေနာက္တိုးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ‘ကြ်မ္းက်င္သူမ်ား’၊ ‘ေလ့လာသူမ်ား’ဘဝသို႔ အလိုအေလ်ာက္ေရာက္သြားရသည့္ အရင္းခံသည္ကား ျမိဳ႕ေပၚမွ ထီဆိုင္မ်ား၏ လက္ခ်က္ျဖစ္ေတာ့ေပ၏။
ျမိဳ႕ေနလူထုၾကီးတရပ္လံုး၏ ေသာတအာ႐ံုကို နည္းေပါင္းစံုျဖင့္ ဆြဲယူဖမ္းစားရန္အတြက္ ထိုထီဆိုင္မ်ားတြင္ အင္မတန္က်ယ္ေလာင္ေသာ ေလာ္စပီကာၾကီးမ်ား ရွိၾကသည့္ေကာင္းမႈျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ ႏွစ္ေယာက္မွာ မူလ အာေဘာင္အာရင္းသန္မႈကလည္းရွိ၊ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ နွံ႔စပ္နားလည္သူမ်ားဟုလည္း အတင္းေရာ အဓမၼေရာ လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳထားသူမ်ားလည္းျဖစ္ၾကျပန္ေပရာ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ျဖင့္ ျမဳိ႕ေနလူထုၾကီးတရပ္လံုးကလည္း ေလာ္စပီကာသံၾကားလွ်င္ ထိုႏွစ္ေယာက္၏ ေဟာေျပာတြက္ဆခ်က္မ်ားအား အပ်င္းေျပ နားေထာင္ေနက် ျဖစ္ေပေတာ့၏။
အႏွီအခ်က္အလက္မ်ားအရ ဤလက္ဖက္ရည္ဝိုင္းကေလးကိုၾကည့္လွ်င္ပင္ ျမိဳ႕ေန ျပည္သူလူထုၾကီးတရပ္လံုးက ကြ်ႏ္ုပ္ ကိုေပသီးသည္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ အထင္ကရပုဂိၢဳလ္တဦး ဆိုသည္ကို ေအာ္တိုမစ္တစ္ ရိပ္မိေလာက္ျပီျဖစ္ေပသည္။
ကြ်ႏ္ုပ္ေမာင္ေပသီး၏ မိမိ၏အဆင့္ေနရာႏွင့္ လူရာဝင္မႈအေပၚ ပီတိအျဖာၾကီးျဖစ္လ်က္ မိန္႔မိန္႔ၾကီး ေက်နပ္ေနစဥ္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ တူေတာ္ေမာင္ျဖစ္ေသာ ဂ်ပ္စတင္ညႇက္စိတေယာက္ လူႏွစ္ေယာက္ဝင္အိပ္လွ်င္ပင္ ေခ်ာင္ခ်ိေနေသးမည္ျဖစ္သည့္ တီရွပ္အက်ီ ၤအပြၾကီးႏွင့္ သိုးေမြးေခါင္းစြပ္ နက္ျပာၾကီး ေခါင္းေပၚတေစာင္းစြပ္ကာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ေလျဖတ္ေနေသာသူတေယာက္ မစင္ကိုင္မိလာသည့္ပံုစံျဖင့္ ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္း ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းသို႔ ေရာက္လာ၏။ လည္ပင္းတြင္လည္း ေသာ့ခေလာက္ၾကီး ေရႊခ်ဆြဲထားေသး၏။
ညႇက္စိသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဘးတြင္ လာရပ္လ်က္ "မိုင္မားသားစ္ ဘရားသား ... အေၾကြေလး ငါးေထာင္ေလာက္ ေခြ်တာစမ္းပါ" ဟု ေပါင္ရင္း ခါခ်ဥ္ကိုက္သကဲ့သုိ႔ ဟန္ပန္မူရာျဖင့္ မုန္႔ဖိုးေတာင္းေလေတာ့၏။
၊အန္ေထာ္နီ ေပသီး၊
ဆက္ရန္
ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ‘ေပသီး’ဟူေသာ အမည္သညာျဖင့္ လူျဖစ္လာလင့္ကစား အကယ္တႏၲဳတြင္မူ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ လက္လြယ္လြယ္ ဂ်င္းလတဲမင္းဆိုေသာ ပုဂိၢဳလ္တဦးသာျဖစ္ေပ၏။
တေန႔သားတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ ကိုေပသီးသည္ နိစၥဓူဝ ျပဳမူေလ့ရွိသည့္အတိုင္း ျမိဳ႕လည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို ့ ကြ်န္ုပ္၏ ဘြားေအကို တဖက္သတ္ ေမတၱာရွိခဲ့ဖူးသည့္ ျမိဳ႕အုပ္ေဟာင္းၾကီး မေသခင္ သူ႔ေျမးမႏွင့္ကြ်ႏု္ပ္ ေမာင္ေပသီး ေမတၱာမွ်ခဲ့ဖူးခ်ိန္တြင္ အေမြေပးခဲ့ေသာ ဒုတိယကမ႓ာစစ္လက္က်န္ စီးေတာ္ ဘီအက္စ္ေအၾကီးကို ဟန္ပါပါခြလ်က္
မီးခိုးလံုးမ်ား တဘုန္းဘုန္း ထြက္လာေအာင္ ဟန္ေရးျပရင္း ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ဇာတိရပ္ရြာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ ကိုေပသီးေလာက္ ေပၚျပဴလာျဖစ္သူ ေလာကဓါတ္ပညာ တတ္သူ မရွိပါကလားဟု အမွန္ကိုအမွန္အတိုင္း ဆင္ျခင္မိသည့္ စိတ္ေနစိတ္ထားတခု အထင္အရွားျဖစ္ေပၚလာေပေတာ့၏။
ဖုံတေထာင္းေထာင္း ကတၱရာလမ္းအေဟာင္းၾကီးေပၚတြင္ ျမင္းအိုၾကီး ဆြဲေသာ ျမင္းလွည္းနွင့္အျပိဳင္ ကြ်ႏု္ပ္ထက္ အသက္သံုးျပန္ေလာက္ၾကီးေသာ ဘီအက္စ္ေအ ဆိုင္ကယ္ၾကီးထံမွ ဖုန္းဒိုင္းဖုန္းဒိုင္းအသံမ်ားက လမ္းအေဟာင္းၾကီးေပၚတြင္ ေအာင္ဘာေလ ထီသည္၏ ေလာ္စပီကာသံကိုပင္ လႊမ္းမတတ္ ဆူညံသြားေစေတာ့၏။
ျမိဳ႕လည္ ေစ်းပါတ္ဝန္းက်င္တြင္ စိနတိုင္းမွာ လွိမ့္ဝင္လာေသာ ဆိုင္ကယ္စဥ္မမီသည့္ ဆိုင္ကယ္မ်ား၊ အယုဒၵယတိုင္းမွ ျမစ္ကူးလာေသာ ထမီဝတ္သည့္ ဣထိယမ်ားနွင့္ ပုဆိုးဝတ္သည့္ ပုရိႆမ်ား အခက္အခဲမရွိ ခြရန္ အဆင္ေျပသည့္ ဆိုင္ကယ္မ်ားသည္လည္း ပ်ားပန္းခတ္မွ် တဝွီးဝွီးျဖစ္ေတာ့သကိုး။
ကြ်ႏ္ုပ္လည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေဘး ကာကာကြမ္းယာဆိုင္တြင္ စီးေတာ္ ဘီအက္စ္ေအ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ၾကီးကို ရပ္၍ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဒါက္ေထာက္ကာ ကြမ္းယာသည္ ကာကာကုလားၾကီးထံမွ ေဆးေပါ့လိပ္ ၂ လိပ္၊ ကြမ္းယာ ၄ ယာ ဝယ္႐ံုမက ကြမ္းသီး တျခမ္း အလကားေတာင္းယူလိုက္၏။
ယင္းသို႔သကာလ ျမိဳ႕လည္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္နွင့္မလွမ္းမကမ္း ေဘာ္လီေဘာကြင္းတြင္ကား ျမိဳ႕နယ္ခ်န္ပီယံ ေဘာ္လီေဘာလက္ေရြးစင္ျဖစ္ဖူးေသာ ကြ်ႏိုပ္၏ ညီေတာ္ေမာင္သည္ ခါးေတာင္းကို ေျပာင္ေအာင္က်ိဳက္၍ တေယာက္ခ်င္း ေဘာလီေဘာ စိမ္ေခၚပြဲကို ဆင္ႏႊဲေနသည္မွာ ေနမ်ိဳးႏြယ္တို႔ နိပြန္ျပည္မွ ဆူမိုနပန္းသမားၾကီးမ်ားကဲ့သို႔ ျဖစ္ေပေတာ့၏။
ကြ်ႏု္သည္ လမ္းေထာင့္ႏွင့္ အလြန္တရာ နီးကပ္ေသာ စားပြဲတလံုးတြင္ ေရာက္နွင့္ေနျပီးျဖစ္ၾကကုန္သည့္ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရွိရာသို ့ ေဆးေပါ့လိပ္ ထိပ္ကို ကိုက္ဖြင့္ျပီး မီးညႇိရင္း ေခြးေျခတလံုးဆြဲကာ ဝင္ထိုင္လိုက္၏။
အႏွီသူငယ္ခ်င္းတို႔သည္ကား လတ္တေလာ တိုင္းျပည္ေရးရာ ကိစၥရပ္မ်ားကို အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ ေဆြးေႏြးေနၾက၏။
ထိုအထဲတြင္ အသံအက်ယ္ဆံုးႏွင့္ အျငင္းအသန္ဆံုးသူကေတာ့ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းျပီးလွ်င္ျပီးခ်င္း စစ္အာဏာရွင္ကို လက္နက္ဆြဲကိုင္ ေတာ္လွန္မွျဖစ္မည္ဟု သံဓိ႒ာန္ခ်လ်က္ အေပါင္းအသင္းအားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ကာ သူ႔မိခင္ ဆန္ကုန္သည္
အဘြားၾကီးအား သူေသသည့္သတင္းၾကားလွ်င္ သပိတ္မသြပ္ရန္၊ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အားလည္း ရဲရင့္ေျပာင္ေျမာက္စြာ စစ္အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္သင့္သည္ျဖစ္ေၾကာင္း တရားေဟာ၍ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည့္သူ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေနာက္ မၾကာမတင္ကာလတြင္ပင္ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးစီးကာ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ျပီး သူ၏ ေၾကာင္နာ ၾကြက္ကိုက္မ်က္ႏွာေပးျဖင့္… “သားသား မွားပါတယ္၊ တပ္မေတာ္ရဲ့ သေဘာထားအမွန္ေတြ ခုမွသိပါျပီ”ဟု ေျပာခဲ့သည့္ ထုတ္လႊင့္မႈသည္ တႏိုင္ငံလံုးတြင္ တခုထဲ ရွိဖူးေသာ တယ္လီဗီြးရွင္းအစီအစဥ္မွ သတင္းက႑တခုတြင္ ပါခဲ့ဖူးသလို ထိုကာလမွစ၍ သူ႔ကိုယ္သူ ႏိုင္ငံျခားျပန္တေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း ၾကံဳလွ်င္ၾကံဳသလို ၾကြားတတ္သည့္သူ ျဖစ္ျပန္ေပ၏။
တယ္လီဗီြးရွင္းမွ ပါဖူးသူဆို၍ တျမိဳ႕လံုးတြင္ သူတေယာက္တည္းျဖစ္ျပန္သည္ျဖစ္ရာ ထိုကိစၥကိုလည္း ရံဖန္ရံခါ သူ႔ကိုယ္သူ ဆယ္လီဘရစ္တီဆန္ဆန္ ပံုေဖာ္၍ ၾကြားတတ္ျပန္ေပ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ေမာင္ေပသီး အေနျဖင့္မူ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာကိုမွ် ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးျခင္းမျပဳဘဲ ဘုိဆန္ဆန္ပင္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းတခြက္ကို မလိုင္မ်ားမ်ား ထည့္ေပးရန္ အသက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ စားပြဲထိုးကေလးအား မွာလိုက္၏။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအေၾကာင္း၊ ၂၀၀၈ နာဂစ္မုန္တိုင္းကာလတြင္ ေျဗာင္က်က်ပင္ ရပ္ကြက္မီးေလာင္ခ်ိန္ ဘုရားဌာပနာတိုက္ ဝင္ေဖာက္မႈနွင့္ ထပ္တူညီေသာ ဆႏၵခံယူပြဲအေၾကာင္း၊ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးေနခ်ိန္တြင္ကား ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တအုပ္လံုးထဲတြင္ သိုးေဆာင္းဘာသာစကားကို (ကြ်ႏ္ုပ္ ကိုေပသီးမွလဲြလွ်င္) ဂြ်န္းျပန္ေအာင္ တတ္ေသာ ႐ိုမီယိုေမာင္ေမာင္ဆိုသည့္ သူငယ္ခ်င္းသည္ သူ၏ ခန္႔ညား ေျပာင္လက္ေသာ ကားၾကီးေပၚမွ ဆင္းလာေတာ့၏။
ေမာင္ေမာင့္ နာမည္အား ႐ိုမီယိုေမာင္ေမာင္ဟု သူ၏ဖခင္ျဖစ္ေသာ ဗိုလ္မွဴးေဟာင္း ဦးလွေမာင္က ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့သည္မွာ ကမ႓ာေက်ာ္စာေရးဆရာၾကီး ဝီလ်န္ ရွိတ္စပီးယား၏ ဝတၱဳၾကီးမွ ကာလနာတိုက္သြားေသာ ႐ိုမီယိုႏွင့္ ဂ်ဴးလိယက္ကို ၾကိဳက္လြန္းသျဖင့္လည္း ျဖစ္တန္ရာ၏။
သို႔မူတကား အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက မြန္ျပည္နယ္မွ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ၿမိဳ႕အား ေျပာင္းလာေသာ ဘူတာ႐ံုပိုင္ၾကီး၏သား၊ ဘုန္းၾကီး နွစ္ခါထြက္ျပီးသကာလ ရေသ့ ဝတ္ျပီးေနာက္ အမဲအူသုတ္ေရာင္းေသာ ကုလားမေလးနွင့္ ခိုးေျပးကာ ယခုအခါ ျမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ ဗလီလူၾကီးထဲမွ တဦးျဖစ္ေနေသာ အီစမန္ (ေခၚ) ေက်ာ္သူရက ႐ိုိမီယို ဆိုသည္ႏွင့္ လူမျမင္ဖူးေသးဘဲ ရည္းစားစာ လိုက္ေပးရန္ ၾကိဳးပမ္းခံခဲ့ရသည့္အထိ စြံခဲ့ေသာ ေမာင္ေမာင္ျဖစ္ေပေတာ့၏။ အသို႔ျဖစ္ရနည္းဆိုေသာ္ အီစမန္ ေက်ာ္သူရက ဂ်ပန္မကေလးမ်ားဆိုလွ်င္ အေသရရ အရွင္ရရ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေတာ္မူေသာ စိတ္သဘာဝရွိျပီး ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ေခတ္ ပိုစတာမ်ားတြင္ ‘မိုမိုကို’ ဆိုေသာ အေခ်ာအလွပေဂး ဂ်ပန္မကေလး၏ ႐ုပ္ပံုကားခ်ပ္မ်ား အျပည့္ သူ၏အိပ္ခန္းတြင္ ရွိခဲ့ဖူးသူဆိုေပ၏။ သို႔ျဖင့္ ႐ိုမီယို ဆိုသည့္အမည္သညာအား အီစမန္ေက်ာ္သူရအေနႏွင့္ ဂ်ပန္မကေလးမ်ား၏ နာမည္ႏွင့္ တူသေယာင္ရွိေတာ္မူသည့္အျပင္၊ ယင္းကာလတြင္ ဂ်ပန္နာမည္လိုလို တုိင္းရင္းသူ နာမည္လိုလိုႏွင့္ ေရးသားထုတ္ေဝေနေသာ အေပ်ာ္ဖတ္ ဘုတ္အုပ္ဆရာမ သို႔မဟုတ္ ဆရာမ်ားကလည္း နာမည္ၾကီးလွေပဆိုေတာ့ကာ ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ ခပ္ပ်ံပ်ံ ေက်ာင္းသူကေလး တေယာက္ဟု အထင္ရွိဟန္ျဖစ္ပံုရေပ၏။
အႏွီ ႐ိုမီယိုေမာင္ေမာင္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ျမင္လွ်င္ သူ၏ အနီေရာင္ လွ်ာထိုးဦးထုတ္အား ခြ်တ္ကာ… “ဟိုင္း ... ဝွပ္စအပ္ပ္”ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလ၏။
၊အန္ေထာ္နီ ေပသီး၊
……ဆက္ရန္ရွိေသးသည္……
.JPG)
|
