ကြန္ဖက္ရွင္ေအာ့ဖ္ သ ေပသီး (ခ်က္ပတာ-တူး)

ကြ်ႏိုပ္ ကိုေပသီးကလည္း အေနာက္တိုင္းသားတို႔ ယမကာ မွီဝဲစဥ္ တဦးကိုတဦး အသိအမွတ္ျပဳ ႏႈတ္ဆက္သလို ပံုဟန္မိ်ဳးျဖင့္ ခ်ဳိရဲ ပ်စ္ႏွစ္ေနေသာ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ေျမႇာက္ကာ “ဟိုင္း ယူ ..ေလာင္းတိုင္း ႏိုးစီး”ဟု ခြပ္လက္ခ်ျပီးကာစ တိုက္ၾကက္ဖ ကဲ့သို႔ ရင္ဘတ္ကို ေမာက္၍ အားက်မခံျပန္၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား ႐ိုမီယိုေမာင္ေမာင္က ေခြးေျခပုကေလးတလံုးကို ဆြဲယူျပီးသကာလ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အေပါင္းအေဖာ္မ်ားထဲ၌ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္လည္းရွိ၊ စကားေျပာလည္းေကာင္း၊ အလုပ္မယ္မယ္ရရ မရွိေသာ္လည္း သူ႔ဟာႏွင့္သူ အဆင္ေျပ စိုေျပေနသည့္ ေနာက္တိုး၏ ေဘးတြင္ ထိုင္လိုက္၏။

အႏွီ ေနာက္တိုးသည္ကား ႏွယ္ႏွယ္ရရ ေနာက္တိုးမဟုတ္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တျမိဳ႕လံုးက ယခုလို မိုးအကုန္ေဆာင္းအကူး ကာလဆိုလွ်င္ ေလာ္စပီကာမွ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုတတ္ေသာ ေနာက္တိုး၏အသံကို အေရးတယူ လုပ္၍ နားေထာင္ရျမဲျဖစ္၏။

အသို႔နည္းဟူမူ ေနာက္တိုးသည္ကား ‘မီးကင္းေရးရာ ကြ်မ္းက်င္သူ’ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ ေနာက္တိုးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းပန္းကန္လံုးထဲ လက္ညႇိဳးထည့္လိုက္၊ စားပြဲေပၚတြင္ ထိုလက္ညႇိဳးျဖင့္ စာေရးလိုက္ျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနေသာ ေမာင္လွပုသည္လည္း ေခသူေတာ့မဟုတ္။


ေမာင္လွပုတို႔က ေငြႏွင့္ေၾကးႏွင့္ အလုပ္ႏွင့္အကိုင္ႏွင့္ တျမိဳ႕လံုးတြင္ တလံုးတည္းရွိေသာ စာပံုႏွိပ္တိုက္ပိုင္ရွင္ျဖစ္၏။ သူ၏ဖခင္သည္လည္း အီစမန္ေက်ာ္သူရ၏ ဖခင္ကဲ့သို႔ပင္ မြန္ျပည္နယ္တြင္ တာဝန္က်ဖူးေသာ အရာရွိတဦးျဖစ္၍ ရဲစခန္းမွဴးတေယာက္ျဖစ္ေပ၏။ ထိုသုိ႔ တာဝန္က်ေနစဥ္သကာလ တခုေသာ သၾကၤန္အခါတြင္ သူ၏မိခင္ျဖစ္သူက ဒုလႅဘ ရဟန္းခံပြဲတြင္ ေရးျမိဳ႕နယ္မွ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတိုက္တြင္ သာမေဏေဘာင္သို႔ သြပ္သြင္းေပးခဲ့ဖူးသည္ဟုဆို၏။

ေမာင္လွပုတို႔က ၾကံဳလွ်င္ၾကံဳသလို သူ၏ လိပ္စာကတ္ကိုလည္း စကားတခါႏွစ္ခါ ေျပာဖူးသူျဖစ္ယံုမွ်ႏွင့္ မရအရ ထိုးေပးေလ့ရွိ၏။ ထို လိပ္စာကတ္ကိုၾကည့္လိုက္လွ်င္ ‘ေမာင္လွပု (ေရးတကၠသိုလ္)’ ဟု အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မသိ အျမဲထည့္သြင္းေလ့ရွိျပန္ေပ၏။


ေမာင္လွပု၏ ေဘးတြင္ ေမးစိကိုပြတ္လ်က္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနဟန္ရွိေသာ ကိုဟန္ေမာင္ကေတာ့ ေဆာင္းကာလေရာက္လွ်င္ တျမိဳ႕လံုးက အားကိုးနားေထာင္ရေသာ သူတေယာက္ျဖစ္ေပ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကိုဟန္ေမာင္က ေဘထုတ္အေရးႏွင့္ပါတ္သက္လွ်င္ ႏွံ႔စပ္သူ ျဖစ္သကဲ့သို႔ တျမိဳ႕လံုးကလည္း ယခုအခါ ကိုဟန္ေမာင္ေဟ့...ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ‘ေၾသာ္ ..ေဘထုတ္အေရးေလ့လာသူေပါ့...’ ဟု ခ်က္ခ်င္း သိေနၾကေတာ့၏။


တကယ္ေတာ့ ကိုဟန္ေမာင္ႏွင့္ ေနာက္တိုးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ‘ကြ်မ္းက်င္သူမ်ား’၊ ‘ေလ့လာသူမ်ား’ဘဝသို႔ အလိုအေလ်ာက္ေရာက္သြားရသည့္ အရင္းခံသည္ကား ျမိဳ႕ေပၚမွ ထီဆိုင္မ်ား၏ လက္ခ်က္ျဖစ္ေတာ့ေပ၏။

ျမိဳ႕ေနလူထုၾကီးတရပ္လံုး၏ ေသာတအာ႐ံုကို နည္းေပါင္းစံုျဖင့္ ဆြဲယူဖမ္းစားရန္အတြက္ ထိုထီဆိုင္မ်ားတြင္ အင္မတန္က်ယ္ေလာင္ေသာ ေလာ္စပီကာၾကီးမ်ား ရွိၾကသည့္ေကာင္းမႈျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ ႏွစ္ေယာက္မွာ မူလ အာေဘာင္အာရင္းသန္မႈကလည္းရွိ၊ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ နွံ႔စပ္နားလည္သူမ်ားဟုလည္း အတင္းေရာ အဓမၼေရာ လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳထားသူမ်ားလည္းျဖစ္ၾကျပန္ေပရာ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ျဖင့္ ျမဳိ႕ေနလူထုၾကီးတရပ္လံုးကလည္း ေလာ္စပီကာသံၾကားလွ်င္ ထိုႏွစ္ေယာက္၏ ေဟာေျပာတြက္ဆခ်က္မ်ားအား အပ်င္းေျပ နားေထာင္ေနက် ျဖစ္ေပေတာ့၏။


အႏွီအခ်က္အလက္မ်ားအရ ဤလက္ဖက္ရည္ဝိုင္းကေလးကိုၾကည့္လွ်င္ပင္ ျမိဳ႕ေန ျပည္သူလူထုၾကီးတရပ္လံုးက ကြ်ႏ္ုပ္ ကိုေပသီးသည္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ အထင္ကရပုဂိၢဳလ္တဦး ဆိုသည္ကို ေအာ္တိုမစ္တစ္ ရိပ္မိေလာက္ျပီျဖစ္ေပသည္။

ကြ်ႏ္ုပ္ေမာင္ေပသီး၏ မိမိ၏အဆင့္ေနရာႏွင့္ လူရာဝင္မႈအေပၚ ပီတိအျဖာၾကီးျဖစ္လ်က္ မိန္႔မိန္႔ၾကီး ေက်နပ္ေနစဥ္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ တူေတာ္ေမာင္ျဖစ္ေသာ ဂ်ပ္စတင္ညႇက္စိတေယာက္ လူႏွစ္ေယာက္ဝင္အိပ္လွ်င္ပင္ ေခ်ာင္ခ်ိေနေသးမည္ျဖစ္သည့္ တီရွပ္အက်ီ ၤအပြၾကီးႏွင့္ သိုးေမြးေခါင္းစြပ္ နက္ျပာၾကီး ေခါင္းေပၚတေစာင္းစြပ္ကာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ေလျဖတ္ေနေသာသူတေယာက္ မစင္ကိုင္မိလာသည့္ပံုစံျဖင့္ ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္း ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းသို႔ ေရာက္လာ၏။ လည္ပင္းတြင္လည္း ေသာ့ခေလာက္ၾကီး ေရႊခ်ဆြဲထားေသး၏။


ညႇက္စိသည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဘးတြင္ လာရပ္လ်က္ "မိုင္မားသားစ္ ဘရားသား ... အေၾကြေလး ငါးေထာင္ေလာက္ ေခြ်တာစမ္းပါ" ဟု ေပါင္ရင္း ခါခ်ဥ္ကိုက္သကဲ့သုိ႔ ဟန္ပန္မူရာျဖင့္ မုန္႔ဖိုးေတာင္းေလေတာ့၏။


၊အန္ေထာ္နီ ေပသီး၊

ဆက္ရန္